Nu het de laatste tijd weer van de valse incestbeschuldigingen
wemelt en de Dwaze Vaders worden opgeroepen om die vooral
uitvoerig bij het bestuur te melden, is dit bepaald een
toepasselijk boek.
"Notaris X" is de Antwerpse notaris Luc Rochtus die jarenlang
werd geteisterd door een spervuur van valse beschuldigingen. Het
boekwerk, geschreven door een in Vlaanderen bekend auteur, is
daar een soort getuigende documentatie van. De zaak zelf is
vooral bijzonder omdat zij niet, zoals meestal, een open einde
heeft - gebrek aan bewijs en 'voorlopig' het beoogde
contactverlies met de kinderen - maar omdat valse opzet hier
bewezen kon worden en het gerecht daarom de (nog erg jonge)
kinderen aan de vader toewees.
Het verhaal begint op een achtermiddag in de herfst van 1983 toen
mijnheer X gewoon bezig was het gezinsinkomen te verdienen en
mevrouw X zich ondertussen met de twee zoontjes van zes en drie
jaar gewoon door haar eigen vader in de auto liet afhalen en naar haar
ouderlijk huis (terug)brengen. Einde van het samenleven, zo
simpel gaat dat. Voorlopige voorziening: moeder alimentatie en
kinderen, vader wat bezoekrecht.
Wie moeiteloos bijna alles kan krijgen wat zij wil, komt wel erg
in de verleiding dan ook helemaal alles voor zichzelf alleen te
willen hebben. Zo ook hier: na een paar maanden ging de moeder de
vader lukraak beschuldigen van misdragingen tijdens het bezoek.
Het jongetje van zes verklaarde bij de politie dat zijn vader hem
en zijn broertje mishandelde en o.a. anaal misbruikte. Hij
herhaalde dat elke zondagavond na thuiskomst van het bezoek aan
zijn vader.
De politie(c)inspecteur had zijn twijfels: "(het kind) ratelt dit
in een adem af en herhaalt het zo dikwijls als men wil, zonder
dat er een woord wordt gewijzigd".
Het gerecht twijfelde ook, uit het verleden van de 35-jarige
beschuldigde was maar dan ook totaal niets homofiels of pedofiels
op te diepen. Maar voor alle zekerheid werd het bezoekrecht
ingekrompen tot een zondag in de veertien dagen, van 10 tot 6
uur ten huize van de ouders van mijnheer X en in hun
aanwezigheid. Ook mijnheer X zelf past er terdege voor op dat hij
bij zo'n bezoek nooit met de kinderen alleen is. Toch blijft het
oudste zoontje elke zondagavond zodra hij weer bij moeder thuis
is, de beschuldigingen herhalen en sjouwt zij dan weer met hem
en zijn broertje naar de politie om aangifte te doen.
Men bedenkt een eenvoudige list. Op een bezoekdag blijven een
inspecteur (in burger) en zijn vrouw quasi als kennissen heel de
dag in gezelschap van de vader en de kinderen. Ook nu is de vader
dus geen ogenblik met de kinderen alleen, wat door de inspecteur
in zijn verslag wordt vastgelegd. Toch trekt de moeder ook de
volgende ochtend weer als gewoonlijk met het oudste zoontje naar
de politie om aangifte te doen van de gebruikelijke
'incesthandelingen'.
Door de mand gevallen... Kort daarna komt de hartverscheurende
uitleg: "Mijn moeke zei een tijdje geleden toen ik van mijn papa
kwam dat ik dat moest vertellen...Ik weet dat mijn moeke alles
dikwijls herhaald heeft zodat ik het niet zou vergeten. Ik zie
mijn papa graag en vind het zeer spijtig dat zij niet meer
samenwonen. Nu zondag heeft mijn moeke mij gezegd dat ik het weer
moest vertellen dat mijn papa zijn pietje in mijn mond had
gestoken wat niet waar was. Mijn papa heeft dat nooit gedaan maar
ik moest dat allemaal van mijn moeke vertellen."
Een van die beklagenswaardige kinderen dus aan wie door de
vechtscheiding elk geestelijk houvast ontnomen wordt en die dan
alleen nog maar bij allebei de ouders overdreven in de gunst
willen komen. Ook bij zijn vader op bezoek was hij waarschijnlijk
het meest meegaande kind dat men zich maar wensen kan.
In zijn arrest wees het hof van beroep erop: "dat de moeder
klaarblijkelijk de kinderen dwingt voor een van hun ouders te
kiezen terwijl deze kinderen loyaliteitsgevoelens hebben voor
beide ouders; dat onvermijdelijk als gevolg hiervan de kinderen
innerlijk verscheurd worden;...dat mevrouw X vooralsnog niet
bekwaam is de kinderen tot een evenwichtige ontplooiing te laten
komen in respect en liefde voor beide ouders;..dat het aangewezen
voorkomt het hoederecht aan mijnheer X toe te kennen met de
verplichting de kinderen te laten verblijven bij diens ouders."
Na dit arrest escaleerde de zaak echter pas goed. De moeder beet
zich in haar vechthouding vast en overtroefde de ene
beschuldiging nog met de andere: duivelsaanbidding, Hitlerisme!
Een ochtendblad wilde haar onvoorwaardelijk geloven. Er ontsprong
een wat geheimzinnig hulpcomite "Wim en Jan": deze namen bedoeld
als schuilnamen voor de twee zoontjes, die in werkelijkheid
anders heten. De kwestie werd nu steeds meer in de politieke
tegenstelling links-rechts getrokken, daardoor echter ook steeds
onaannemelijker. Tegen l987 werden de allerlaatste arresten
uitgesproken en liepen de aanklachten langzaam dood. Nu, bijna
tien jaar later, geeft men ook in De Morgen tussen de regels door
wel toe dat men aan die beschuldigingen toen veel te grif geloof
heeft gehecht.
In de laatste fase is nog een partijdige en incompetente rol
gespeeld door de Leuvense kinderpsychiater prof. K.Pijck die bij
zijn gesprekken met het oudste zoontje deze de beschuldigingen
tegen zijn vader praktisch in de mond legde (in het boek blz. 156
e.v.). Hij is hiervoor ook ter verantwoording geroepen door de
tuchtraad van de Belgische Orde van Geneesheren, waarvan de
uitspraken echter niet openbaar zijn.
Pijck is ook voor ons niet zonder belang omdat hij, nu hij in
Belgie door deze zaak zijn mooiste veren verloren heeft, nog wel
eens graag in Nederland in de kranten schrijft wanneer er weer
iemand van seks met (zijn) kinderen beschuldigd wordt. Heel erg
oppassen dus met deze mijnheer.
De achtergrond van het hulpcomite Wim en Jan en van heel de
persaktie tegen notaris X werd duidelijker toen Wim en Jan de
ware voornamen bleken te zijn van de zonen van mevr. M. Van
Haegendoren, voorzitster van de Belgische vrouwenraad en
bestuurslid van de politieke partij die het genoemde ochtendblad
beheerst.
Het laatste woord is voor mijnheer X zelf, die in heel deze zaak
als een getergde leeuw van zich af heeft gebeten, wat hem
trouwens naar zijn eigen overtuiging ook juist gered zou hebben.
Eind goed, al goed? Nou nee: "Ik wil volledig eerherstel en ooit
zal ik dat ook krijgen, maar die zaak zal me wel heel mijn leven
blijven achtervolgen".
Rob van Altena
(Eerder in Nieuwsbrief Dwaze vaders van juni 1997)
"Notaris X", door Paul Koeck, uitg. Kritak, Leuven, l990 ISBN 90 6303 316 8
Notaris X
colofon-
tip&citaat-
contact-
link2
Last Updated http://vaderseenzorg.nl/lila.html :
zie ook de andere pagina's