Waar normaal burgers hun beklag kunnen doen bij rechters lijkt het hoe langer hoe meer gewoonte van rechters om te klagen over burgers en journalisten in het bijzonder. Onlangs gaf de Raad voor de rechtspraak een persbericht uit waarin werd geklaagd over het gebrek aan inzicht van Nederlandse journalisten. Daardoor zou de openbaarheid van de rechtspraak in het geding komen. Vele Nederlandse journalisten namen dat het persbericht klakkeloos over. Wat inderdaad op zich niet veel goeds zegt over de kwaliteit van de journalistiek.

Nu in VN weer het beklag van een naar het Europese hof promoverende rechter over de stroom van klachten in de richting van Straatsburg terwijl er eigenlijk niets meer te klagen zou zijn over mensenrechten.

Een paar jaar geleden stelde het Europese hof in haar arrest B&P versus United Kingdom het basisrecht van openbaarheid van uitspraken buiten werking. Dit, niet alleen in de Europese conventie, maar ook in de Nederlandse grondwet, vastgelegde absolute recht is een van de peilers van onze democratie. Het is het onmisbare middel om de rechterlijke macht onderdeel te laten uitmaken van een systeem van checks and balances van de Trias Politica. Het Hof voor de mensenrechten heeft klaarblijkelijk meer belang bij de bescherming van rechters dan bij de bescherming van een democratische maatschappij.

Als het hof niet meer de functie van borging van onze mensenrechten vervult is het niet gek dat het net als veel andere klachtinstanties hoe langer hoe meer mineure klachten krijgt toegespeeld. Het systeem is immers dichtgespijkerd voor majeure klachten tenzij het gaat om erkend “achterlijke” landen als Turkije.