Kritiek op de positionering en betekenis van het Ouderverstotingssyndroom

  Er is veel discussie over het bestaan van Ouderverstoting, ouderverstotingssyndroom, oudervervreemding etc. We kunnen niet al deze discussies integraal weergeven. Waar ze echter in Nederland aaan de orde zijn zullen we daar aandacht aan besteden.

---

kritiek Maarten Legene van sos-papa; afwijking van het kind of van de ouder

kritiek Trouw/ Carol Bruch: Wordt een verbroken contact meestal weer opgepakt?

Gaat het om een afwijking van het kind of van de ouder?

Joep Zander aan Maarten Legene;

Het bestaan van PAS in bepaalde cases lijkt me onomstotelijk vastgesteld. Over de frequentie van het probleem kun je discussieren. En of het in rechtszaken integer wordt gebruikt al helemaal. Dat laatste heeft natuurlijk niets met de kwaliteiten van Gardner te maken maar met die van de rechterlijke macht. En die kwaliteiten zijn zoals bekend ver onder de maat.

--------------
From: Maarten Legene
To: Joep Zander
Sent: Wednesday, November 24, 2004 12:10 PM
Subject: Re: Wist jij dit over Gardner?

De discussie handelt niet over de verschijnselen, maar over de oorzaak. Gardner maakte de fout het een syndroom te noemen. Van aanvang af was ik het met die "diagnose" oneens, zonder te weten dat anderen er net zo over dachten.

Iemand die steelt of moordt heeft niet automatisch een DSM IV geklassificeerde stoornis.

De gedragingen impliceren niet bij axioma een stoornis in de persoonlijkheid.

Gardner, die een enigszins gemankeerde psychiater was, heeft zichzelf overschreeuwd door het een syndroom te noemen. Zodoende schoot hij in eigen voet, want intussen was zijn analyse van de feiten en de methodiek om daar mee om te gaan baanbrekend. Maar dat werd ondergesneeuwd door een discussie die hijzelf onder medici (en in hun keilzog juristen) opriep en die makkelijk had kunnen worden vermeden, door PAS niet als syndroom te betitelen: PA dus.

Groet / Maarten

-----------------
Maarten,

PAS/ouderverstotingssyndroom is geen stoornis van de ouder maar van het kind. Althans zo zag Gardner het. Als jij het anders ziet is dat jouw zaak maar het leidt wel tot onduidelijkheid in de discussie. Het is handiger als iedereen dezelfde woorden voor hetzelfde begrip gebruikt. PAS kent 8 kenmerken die allemaal kenmerken zijn van het kind in die situatie, niet van een van de ouders.

De oorzaak van die stoornis kan een misdrijf worden genoemd; geestelijke kindermishandeling. Dat die moeder (cq vader) dit misdrijf beging vanuit de achtergrond van een eigen geestelijke afwijking (bijvoorbeeld ook PAS) is een mogelijkheid maar niet noodzakelijk. PAS is dus inderdaad niet de duiding van een misdrijf. Als je het misdrijf ( een vorm van geestelijke mishandeling) dat er aan ten grondslag ligt PA wilt noemen; ga je gang. Het is wel handig als je termen gebruikt die aansluiten bij de internationale discussie. Ook PA wordt daar volgens mij wel degelijk gebruikt als de aanduiding van een afwijking bij het kind en niet van het misdrijf. Het misdrijf zou je loyaliteitsmisbruik kunnen noemen. Die teerm komt van wijlen Leo Weerdenburg, en ik vind het nog steeds een erg mooie term. Lees mijn boek.

Ik zal je kritiek opnemen op de kritiekpagina op papa.nl.nu/pas

Joep

---

Het dagblad Trouw besteedde in augustus en september aandacht aan vaders, familierecht en ook Ouderverstotingssyndroom (PAS) Dit ging gepaard met veel discriminatie van vaders, onjuiste feitenweergave en denigrerende benaderingen. Bijvoorbeeld een kop op de voorpagina "Papa's na scheiding niet nodig". Chef onderwijs van het Dagblad, Edwin Kreulen, was persoonliijk verantwoordelijk voor een aantal slechtere stukken. We geven hieronder een discussie weer over de kritiek op het concept PAS

Wordt een verbroken contact meestal weer opgepakt?

Dit schreef Trouw;
In de Verenigde Staten is het syndroom inmiddels omstreden. Wetenschappers wezen er zo'n tien jaar geleden al op dat Gardner helemaal niet hard kon maken dat PAS zo vaak voorkomt. Onderzoekster Carol Bruch van de Universiteit van Californië, Davis maakte in 2001 in het wetenschappelijk tijdschrift Family Law Quarterly gehakt van de theorie van Gardner. Ze hekelde niet alleen het gebrek aan wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van PAS, maar ook de schadelijkheid voor kinderen. Bruch memoreerde dat uit ander onderzoek was gebleken dat kinderen die een tijd geen contact hebben met vader, dat later in de meeste gevallen weer gewoon oppakken. Gardner zou bovendien belang hebben bij het syndroom, omdat hij tegen betaling de oplossing biedt. Gardner -hij is inmiddels overleden- verwierp de kritiek. Hij zei dat hij niet klakkeloos aanneemt dat iedere vader die zijn kinderen niet kan zien, te maken heeft met PAS. ( Kreulen Trouw 3-9-04)

-----------

Reactie aan Trouw

Geachte heer Kreulen,

Op mijn vorige mail nog geen antwoord van u gekregen, noch van Dhr Spruijt. Wel heb ik inmiddels zelf vastgesteld dat in het artikel van Bruch juist expliciet wordt gemeld dat er geen empirisch onderzoek is waaruit zou blijken dat kinderen vanzelf wel weer terug komen. Wel stelt ze dat er klinisch materiaal is dat toont dat kinderen wel eens terugkomen. Dat is uiteraard heel wat anders en ik zou dat zelfs niet willen bestrijden. En ik neem aan dat ook niemand bestrijdt dat er klinisch materiaal ligt waaruit mag worden opgemaakt dat er gevallen zijn waarin het nooit meer goed komt. Persoonlijk denk ik (en daar heb ik redenen voor) dat het in een veel groter aantal gevallen dan wij nu denken niet goed komt en we te maken hebben met een maatschappelijke mythe. Maar per saldo zal goed onderzoek dat moeten uitwijzen. (Hier onder deze mail het citaat uit het artikel van Bruch)

Kortom, ik wil er nogmaals bij u op aandringen dat u mij de gelegenheid geeft om een uitgebreid artikel te schrijven over een en ander. Gaarne maak ik voor u een voorstel. Ik vind dat in lijn met uw eerdere toezeggingen en noodzakelijk voor een gewogen voorlichting aan uw lezers.

Gaarne verneem ik een dezer dagen van u.

met vriendelijke groet
Joep Zander

-------------

Dit schreef Bruch

( Bruch; Parental Alienation Syndrome and Parental Alienation: Getting It Wrong in Child Custody Cases* blz 545 )

Contrary to what is often asserted by child custody experts and parental alienation advocacy groups, there is little empirical research evidence to support any specific intervention, such as changing custody, in the severe, chronic cases. Furthermore, there is no empirical data that indicates whether entrenched alienation and total permanent rejection of a biological parent has long-term deleterious effects on children's psychological development. . . . Similarly, there is clinical support but no empirical research demonstrating that by letting go of the relationship, the rejected parent and child will at some later time reconcile and restore the relationship.

As Johnston puts it, ''The long-term outcomes [of therapeutic work with alienated children and their families are a matter of conjecture and currently unknown.

home

colofon- tips & citaat- mail- links