Korte samenvatting van de inhoud. Emancipatiebeleid is niet alleen het organiseren van vrouwenbelangen. Ook mannen dienen een plaats te krijgen. Mannen krijgen nog weinig gelegenheid zorgtaken te vervullen. Er is sprake van discriminatie van vaderschap. Welke maatregelen komen in aanmerking. In ieder geval zal emancipatiebeleid zich ook met justitiezaken bezig moeten houden.
citaat: 'Er is een land waar mannen willen wonen' staat in het derde couplet van Joke Smits bekendste epistel nadat eerst de vrouwen en principes aan de beurt kwamen. Inmiddels denk ik dat we toe zijn aan dit derde couplet. Een land waar daarenboven ook kinderen willen wonen, met vaders die trots op zichzelf willen zijn. Mannen die willen zorgen voor hun vrouw (partner) en kinderen. Zorgen (onbetaalde arbeid) vanuit autonomie, verantwoordelijkheid en vanuit een gevoel van gelijkheid.
Emancipatieorganisaties pleiten steeds minder ervoor zorgtaken voor vrouwen te verminderen ten gunste van arbeidstaken. Ze kiezen voor het vergroten van keuzevrijheid van vrouwen in dezen. Als er moet worden gekozen tussen het belang van vrouwen en een verdergaande herverdeling van arbeid en zorg zien we dus dat dikwijls dat vrouwenbelangen het winnen. Zonder enige bekommering om de wensen van vaders, te formuleren gezamenlijke afspraken, of het belang van emancipatie.
Er zijn twee terreinen waarop mannen ruimte willen m.b.t. zorgtaken. De eerste is de vermindering van de arbeidsdruk (zorg buitenshuis), met name op momenten dat de aandacht thuis hard nodig is. De gecombineerde arbeid- plus zorg belasting is voor mannen inmiddels hoger dan voor vrouwen, ook al willen vrouwenorganisaties dat planbureaucijfer graag negeren. Om ruimte te creëren zijn in de loop der tijd een reeks instrumenten ontwikkeld die niet genoeg zijn beproefd. Zo was daar de algemene verkorting van de werkweek, bevallingsverlof voor vaders, zorgverlof en nu levensloopbeleid. Dat laatste dreigt nu een premature dood te sterven door het stuivertje wisselen met spaarloon. Ondanks goede elementen gaf het een drukkend gevoel van bureaucratische vermaatschappelijking van het private domein. Kunnen we niet beter eerst kijken naar het wegnemen van evidente obstakels en ongelijkheden? Valt het bijvoorbeeld gezien de grote betrokkenheid van mannen bij de zwangerschap, bevalling en de zorg nog te billijken dat vaders maar een fractie van het zwangerschapsverlof krijgen toebedeeld. Dat is in een aantal Scandinavische landen inmiddels beter geregeld.
Ten tweede. Gelijkheid van vaders en moeders voor de wet lijkt vanzelfsprekend, maar is het niet. Hoewel met nadruk "coördinerend" staatssecretaris voor emancipatiezaken, vertikte mevrouw Verstand het haar taakgebied uit te strekken tot Justitie. Justitie-instellingen als kinderbescherming en rechterlijke macht weigerden zich te houden aan artikel 1 van de grondwet, door o.a het in omloop brengen van formulieren waarop vrouwen alvast als voorbedacht voorrecht, voorgedrukt het eenhoofdig ouderlijk gezag kregen. Vaders hebben nog steeds niet het recht om hun kinderen te erkennen, kinderen dus geen recht op een vader. Erkenning wordt wettelijk afgemeten naar het belang van moeders. Vaders die meer zorgtaken binnenshuis verrichten hebben een grotere kans, dan de gemiddelde 40%, na partnerbreuk het contact met hun kinderen te verliezen. Dat sommige onderzoekers anders beweren, heeft te maken met een beslist foutieve interpretatie van hun eigen onderzoeksresultaten. En laten we nou niet doen of problemen met omgang en gezag niets te maken hebben met de praktische beschikbaarheid van mannen om te zorgen. Onderschikking aan moeders zoals bepleit door een van de bekendste zogenaamde deskundigen op dit gebied Ed Spruijt: "……. en ga desnoods door het stof voor de moeder van je kind", leiden misschien tot slavernij, meestal tot apathie maar niet tot zorg.
Ook Dhr Dittrich geeft invoorstellen over “omgangsonrecht” ten behoeve van het overleg op 12 november met de bewindspersonen van justitie en welzijn te kennen artikel 1 niet serieus te nemen. Hij meent dat je kinderen niet (tijdelijk) het contact met een moeder kan ontzeggen, ook al zou dat de enige manier zijn om het contact met de vader mogelijk te maken. Ofwel hij vergeet dat vaders ook nogal eens de tijd en de ruimte namen en nemen om te zorgen, ofwel hij acht per definitie moederlijke zorg van doorslaggevend hogere kwaliteit.
We zullen in moeten zetten op een beleid van principieel gelijkwaardig ouderschap met gelijke rechten en plichten zoals onder andere vastgelegd in de verklaring van Langeac zoals ze inmiddels ook weerklank vindt in rigoureuze veranderingen van het Franse familierecht. En als we willen dat mannen meer zorgen, voorkom dan dat die zorgrelatie hardhandig en dikwijls ook door de overheid wordt doorbroken. Dat is kiezen voor emancipatie.
Joep Zander
Joep Zander is pedagoog, kunstenaar en publicist op het gebied van vaderschap en recht. Schrijver kan zich voorstellen dat het artikel vragen oproept. Voor toelichting en vragen heeft hij op zijn site een pagina ingericht. http://joep.nl.nu/staatscourant
© Joep Zander
|
Last Updated http://joepzander.nl/staats.htm : zie ook de andere pagina's |