Gemist Vaderschap Verslag presentatie

1 februari 2006

Vier kinderen kijken de pianist lief aan, kijken de zaal in. De stevige staande akkoorden van de marche funebre van Chopin dreunen de zaal in. De kinderen zijn er niet echt, het zijn alleen foto's van ze. Waarom? Vaders hebben verdomme ook gevoel. Vaders hebben een emotionele band met hun kinderen.
De kinderen zijn er niet maar ieders hart is bij deze kinderen, ieder voelt tegelijk de aanwezigheid en afwezigheid van de eigen kinderen. Vaders zijn geen robotten of alleen maar pionnen in een juridisch spel. Boven de foto's het schilderij Pappa. Op de geïmproviseerde pianokruk de vader van deze kinderen. Deze kinderen missen hun vader en hun vader hun. In de zaal vaders en 3 Tweede-Kamerleden. Dichter bij de kern van mijn boek, en dus de essentie van de presentatie van het boek Gemist vaderschap hadden we niet kunnen komen.

Ruim op tijd navigeren we in Den Haag recht naar het vadercentrum. Om 10 uur laden we de dozen met boeken uit de auto. De vaders van het vadercentrum hebben de koffie klaar. Ook coauteur Emiel arriveert al snel met zijn vriendin. Andere mensen druppelen binnen. Zonder dat ik haar gezicht ooit eerder heb gezien herken ik Mattie van het profiel dat wel op televisie is geweest in het programma van Pieter Storms.

"De mannen hier waren behoorlijk onder de indruk van jullie expositie en ook van de aankondiging van dit gebeuren", meldt Anita, leidende vrouw van het vadercentrum. Het doet me goed dat de schilderijen en andere kunstwerken van Emiel en mij zo goed op hun plek zijn in het vadercentrum.

Emiel heeft zijn ceremoniemeesterschap goed voorbereid. Hij begint met zijn gedicht het 2de perron uit het boek. Dan volgt ik met een kort welkomstwoord waarin ik constateer dat uit alle hoeken en gaten van de vader/ouderbeweging mensen aanwezig zijn. Verder meld ik kort dat ik hoop te bereiken dat het inzicht doorbreekt dat gemist vaderschap een breder probleem is dan alleen dat van vaders die hun kinderen niet zien. Dat het niet zien van duizenden leidt tot een slecht zien bij tienduizenden. Vaderschap is in verdrukking.

Professor Tavecchio houdt een mooie inleiding die ook luchtigjes van zijn lippen rolt. Hij brengt een recent voorbeeld naar voren van onderzoek waarbij vaders voor het gemak maar weg werden gelaten (zo moeilijke groep, slechte respons).

De aanbieding verloopt vlotjes. Ik twijfel af en toe tussen je en u als ik de 3 kamerleden aanspreek.
Ik belicht kort wat deze volksvertegenwoordigers afgelopen jaar voor vaderschap hebben gedaan.

Op mijn vraag wat ze het komend jaar voor vaderschap gaan doen komen diverse antwoorden. Luchtenveld gaat uiteraard verder met de verdediging van zijn wetsvoorstel in de eerste kamer. Hij verwacht daar nog de nodige tegenstand. Hij roept op om massaler aanwezig te zijn op de publieke tribune. Die aanwezigheid is hem de afgelopen keren wel wat tegengevallen.

Kees Vendrik begint met zijn eigen vaderschap. Hij kondigt verder aan dat er in het verkiezingsprogramma van Groen Links expliciet aandacht geschonken moet gaan worden aan vaderschap. We spreken af hem daaraan te houden en daarover overleg te voeren.

Harry geeft veel zwier aan zijn antwoord. Zijn belangrijkste opgave is om (samen met mij zegt hij) de vaderbeweging beter te organiseren. Dit is in lijn met zijn stuk in het boek ( "Verenigt u")

Ik besluit in overleg met Emiel de koffieronde even over te slaan omdat Luchtenveld zo weg moet en er te mooie dingen op het programma staan.

De toespraak van Mattie raakt veel vaders en anderen in de zaal recht in het hart. Het thema is nog een keer: Mijn vader is geen monster. Eerst denk ik nog (weer) waarom gaat het nou over een vader waar ook iets aan mis is, (enigszins) aan de alcohol is. Kan het niet gewoon een honderdprocent vader zijn die als voorbeeld dient. Maar eigenlijk is het wel zo relaxed dat vaders niet perfect hoeven te zijn om toch genoeg vader te zijn. Gewoon vader te zijn. Perfect bestaat nauwelijks trouwens, of misschien wel helemaal niet. Eigenlijk geeft Mattie op een prachtige manier aan wat we ( Verklaring van Langeac) altijd beweren; Als een vader zijn kinderen niet mishandelt hoeft er niet meer onderzocht te worden of hij wel aan alle pedagogische kriteria voldoet. Ouders zijn niet perfect, maar wel het beste wat een kind kan overkomen in het algemeen.

Dan komt Jo Huijts. Hij moet het doen met een piano en een stoel die niet perfect zijn maar blijkbaar wel voldoende om zonder woorden iets te doen wat ik hier ook maar moeilijk kan verwoorden. In stilte en met een gevoel voor gebaar en ritueel zet hij vier prachtige foto's van zijn vier kinderen op de piano. De kindergezichten kijken ons indringend aan. Of nee waarschijnlijk kijkt de zaal indringend naar de kinderen en kijken de kinderen hun vader aan. Het maakt duidelijk waarom kunst nodig is, waarom we muziek en schilderijen nodig hebben om te kunnen zien en blijven voelen wat ons vaderschap inhoudt tegen de verdrukking en ontluistering en uitsluiting in. Ik houd mijn tranen niet binnen en moet ook denken aan mijn eigen vorig jaar overleden vader.

Inmiddels is de cameraploeg van RTL-4 ( 4 in het land) gearriveerd. Helaas vandaag de enige pers aanwezig.
Rob van Altena, in het boek de "nestor van de vaderbeweging" genoemd is slecht ter been, maar staat toch fier voor de zaal. Hij houdt een toespraak over de beeldvorming over mannen en vrouwen en dan met name hoe die in campagnes van Sire en overheid worden neergezet. Rob roept nog op tot eenheid in de beweging. Verder bedankt hij mij voor dit bijzondere gebeuren.
De vrijwilligers van het vadercentrum brengen ondertussen met liefde de soep rond. Men is bang dat die anders niet op gaat. De soep is van uitstekende kwaliteit.

Emiel leidt het vragenrondje. Ad Verdiesen vraagt "waarom we niet gewoon onze kinderen ophalen" Ik vind dat de vraag een genuanceerd antwoord verdient. Wouter springt op als het begrip Belang van het Kind valt. Er is een oproep voor een vadercongres.

Nadat Herman al uitgebreid geïnterviewd is krijg ik nog de gelegenheid om kort wat te zeggen voor RTL.
Ik moet er telkens aan denken niet rechtstreeks de camera in te kijken. Blijkbaar werkt dat alleen, of mag dat alleen bij nieuwslezers. Een aantal aanwezigen blijft nog lang nakletsen. Vooral Susan en Andy nemen verschillende keren afscheid. Als ik met Rosalie vertrek is alleen Marijke Visser, de dichteres van de regels op de eerste pagina van het boek er nog. Marijke heeft zelf haar vader moeten missen en is dus erg gegrepen door het verhaal van Mattie. Ik heb niet de pretentie om het belang van het kind in te vullen maar prijs me gelukkig met het feit dat het perspectief van het kind hier in ieder geval in verschillende vormen aanwezig was.

Joep Zander

aankondiging presentatie

meer foto's van de presentatie