De persoonlijke site van Joep Zander
Dit boek verzette standbeelden?
Andre Schaller is een Nederlands beeldhouwer (1920 -1981). Hij maakte het beeld van het Salomonsoordeel dat tegenwoordig recht voor de ingang van het gerechtsgebouw in Arnhem staat. Bij de oorspronkelijke plaatsing werd het beeld op een 5,5 meter hoog voetstuk geplaatst. Dit maakte het niet makkelijk om te zien wat het precies voorstelde. Na kritiek van de kunstenaar en zijn weduwe en in het boek Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context (1999 Servo Assen) verplaatste de rechtbank het beeld zodat het nu voor ieder zichtbaar is. De verplaatsing startte in het najaar van 2004 en werd afgerond in maart 2005. Tevens kwam er een bankje onder het beeld. Met deze verplaatsing wilde de rechtbank het Salomonsoordeel naar eigen zeggen weer een prominente plek geven. (tekst parallel gemaakt voor wikipedia)
Dit boek veroorzaakte een volgend boek
Door het lezen van dit boek kwam Ans (schuilnaam) weer op het spoor van haar vader en ontdekte ze bij zich zelf de sporen van het Ouderverstotingssyndroom. Het relaas van Ans en haar vader en moeder is te lezen in het boek Moeder-Vader-Kind; een drieluik over ouderverstoting
klik hier voor dossierindex Ouderverstotingssyndroom
redacteur Joep Zander biedt het boek aan aan directeur beleid Peter ZwetslootDe belangrijkste schrijver Rob van Altena
Dit boek raakte uitverkocht en werd opgevolgd klik hier voor bestellen of informatie boek Verpasseerd Ouderschap

"Het ouderverstotingssyndroom
in de Nederlandse context"


Op woensdag 29 maart om 14.00 uur 2000 boden de schrijvers van het boek het eerste exemplaar aan aan de directeur beleid van de Raad voor de Kinderbescherming in de Lutherse Kerk, Hamburgerstraat 9 in Utrecht,

" Een land dat humane relaties met mensen moet herontwikkelen............." Daar eindigt de tekst van het boekje en begint de tekst van mijn aanbieding. Behalve een boekje behelst dat een aanbod u te helpen over de angst heen te stappen de werkelijkheid onder ogen te zien. De werkelijkheid bekeken vanuit huimanitair perspectief en het recht van het kind en het algemeen humanitair recht op het onderhouden van relaties. Voor het kind houdt dan in het recht op een onvoorwaardelijk verantwoordelijke emotioneel betrokken volwassene. Cijfers duiden dat het niet zo is dat de meeste ouders er samen na een scheiding wel uitkomen. De 5% die er volgens u nu niet uitkomt is bekeken vanuit het ouderperspectief. Immers van de kinderen ziet ongeveer 50% een van de ouders niet meer na scheiding en van de betere helft moet weer ongeveer de helft genoegen nemen met een slecht functionerende omgangsregeling. We hopen vandaag van u de toezegging te krijgen dat u nooit meer zult zeggen dat de meeste ouders er wel gezamenlijk uitkomen. Het is wel merkwaardig dat wij u het kindperspectief moeten uitleggen terwijl u kinderbescherming heet.

Joep Zander 29-3-2000 bij de aanbieding.

 

 

Overige informatie over dit boek:
  • flaptekst
  • persbericht
  • De opvolger van dit, inmiddels uitverkochte, boek

  • Persoonlijk verhaal van een vader die de bijeenkomst bezocht. ( De inhoud van dit verhaal valt onder zijn eigen verantwoordelijkheid. Voor de duidelijkheid als u goed leest staat er dus niet dat we bommen moeten gooien naar kinderbeschermers.

    Persoonlijk verhaal

    Belt Joep opeens op: "zeg, kom jij nog naar de presentatie van het nieuwe boek?" Nieuwe boek, nieuwe boek? flitst het door mijn hoofd. Joep frist mijn geheugen -tactisch- wat op: "internet, platform, utrecht? En kom je dus nog?" Shit, het is er een beetje bij in geschoten. Ik zit wat te rekken zodat ik een blik op de agenda kan werpen. Daar zal het niet aan liggen, men heeft nog niet uitgedacht wat ik zou moeten doen voor de bewuste middag. Maar dat kwam even later: "Men -Joep dus- zou het op prijs stellen als ik er was en een camera als gezelschap zou mee willen nemen..." Dus ik zeg, licht geagiteerd: "luister eens, als je wild dat ik foto's maak vraag dat dan expliciet. Vraag niet van: "kom je naar mijn verjaardag en neem je je viool mee?"

    "Je hebt helemaal gelijk" antwoordde Joep (want zo is hij dan ook wel weer) Wil jij bij de presentatie van dat boek aanwezig zijn en ook foto's maken? Dat zou ik erg op prijs stellen. Declareer de kosten maar bij het platform!" Nou dat leek mij wel wat, een kind interesseert het altijd hoe chocola gemaakt wordt en een vader hoe je normaal omgaat met leden van de Raad voor Kinderbescherming, door veel Dwaze Vaders stug de Raad voor de Kinderbeschadiging genoemd.

    Ik ga hier om 11 uur weg en ben, hoe krijg ik het voor mekaar, 1 minuut voor twee in de Lutherse Kerk te Utrecht voor dat circus. Wist ik veel dat de Rechtbank net naar een nieuw pand was verhuisd? Want daar moest het schuin tegenover wezen... Ik had meer moeten eten, want prompt kreeg ik om half 1 een (licht) insult. Voorbijgangers kochten een mars bij een sigarenboer en na 10 minuten strompelde ik dus weer de andere kant op, om exact op tijd te wezen.

    Joep op zijn paasbest, zit aan tafel en praat met, wat ik dacht, Dwaze Vaders. Niets is minder waar, ik kom mijn grote vrienden voor de raad van kinderbescherming tegen. Qua deskundigheid en qua kleding onderscheiden ze zich ook niet veel meer van onze groep. Maar zoals die broeder antwoordde aan de psychiatrisch patiënt toen deze opmerkte: "Maar jij bent even gek als ik" "maar ik heb de sleutels!".

    Hebt u Emile Ratelband wel eens gezien? Emile (Tjakkaaa) helpt mensen van hun fobie af door overkill.

    Als je bang bent voor spinnen laat ie een blik zwarte weduwen (reuze sinnen van 10 centimeter met van die behaarde poten) over je heen lopen. Ik keek nog even rond, doch geen Emile die mij probeerde van mijn angst voor die gasten van de RvdK af te helpen. Geen Banana Split, dit was real life!

    De afkeer, vooral bij de opperhoofden, was dus weer over en weer. Maar da's wel goed voor de harde acties. Dan heb je d'r een gezicht bij.

    Dus na een half uurtje waren we elkaar in die zaal ingehouden beschaafd met stenen aan het bekogelen.

    Er is gewoon geen excusses mogelijk, of het moet een generaal algemeen gemeend excuses wezen, in de media, onder tranen zoals de Paus naar de Joden, voor alle ellende en al het leed wat deze mensen met de wet achter zich, hebben aangericht. Met name aan de vaders die buiten de relatie boot vielen.

    Zullen we over 50 jaar net zo op de RvdK terug kijken als op de inquisitie? Of op de Hitlerjugend, de homohaat en de kijk en luistergelden? Ik zat daar en liet die mooie lulverhalen aan me voorbij gaan. Ik zag dat blonde krullenkopje weer voor me en kon amper fotograferen met mijn ogen vol tranen, en ik dacht net als die neger die werd opgehangen: "waarom?"

    Zegt dat nieuwe opperhoofd op een gegeven moment: "de samenleving krijgt de echtscheidingen die het verdiend...." en ik schraapte mijn keel. De man keek kwaad mijn kant op en ik besloot, voor er ongelukken zouden gebeuren, elders in de zaal plaats te nemen. De RvdK mag ons onze kinderen en de kideren hun vaders afnemen en wij mogen nog niet kuchen of de keel schrapen. Goed, ik had ook niets in mijn keel of het moet die brok geweest zijn toen hij met zijn platvoeten over onze gevoelens ging heen lopen door te openen met het lievelingsgedeelte van veel (wat meer ontwikkelde) Dwaze Vaders: "kinderen zijn je eigendom niet" van Khalil Gibran. Nu wist ik het zeker, tussen hun en mij komt het nooooit meert goed.

    Ik zat daar dus, mijn ziel in lijdzaamheid bezittende, af en toe een foto makende. Een kwart eeuw ellende is wel genoeg, al deze lulkul had ik al eens gehoord, ergens.

    Het waspoeder wordt ook alsmaar witter wassend zonder dat men toegeeft dat het oude spul dus eigelijk niet zo schoon waste als men ons wel wilde doen geloven. Met de RvdK dito.

    Men gaat het allemaal beter doen, nog beter, maar men heeft geen fouten gemaakt. Nou, als de RvdK geen fouten hebben gemaakt, dan hebben wij fouten gemaakt, en dat is ook precies de verscholen boodschap.

    Zij, de RvdK, voert slechts uit wat den Haag sommeert, en den Haag is een door het volk -ook de DV- langs democratisch tot stand gekomen en gekozen regering. Wij moesten niet de RvdK aanpakken, doch de politiek. Het mes van de Dwaze Vader snijd echter aan twee kanten: we zullen -met hardere acties- die gasten van de RvdK zo laten piepen dat hun baas in den Haag gaat begrijpen dat er -op zijn minst- nog eens over gepraat moet worden en de RvdK zelf gaat begrijpen dat het zich verschuilen achter het Befehl ist Befehl een gepasseerd station is in een tijd dat we ons druk maken over zeehondjes en het gevoelsleven van een brasem (de wet op levend aas)

    Neem van mij aan, een vader die zijn kind kwijt is, en dat ten volle beseft, gaat ervoor om de dader en daders op het schavot te krijgen die hem zijn dierbaar kind, zijn vlees en bloed, hebben af genomen. Of dat nou een dronken automobilist is, een heroïne dealer of een rechter, onrecht is onrecht.

    Ik denk dan ook altijd aan die pastoor bij de kapper die met ongeloof reageert op de opmerking dat ie luizen heeft. De kapper antwoordt pissig: "ja, of had u soms gedacht dat iedereen luizen kon krijgen maar pastoors alleen lieveheersbeestjes?" Rechters, en hun adviseurs -de RvdK dus- zijn niet onfeilbaar. waarom moeten vaders dan volmaakt zijn? En zelfs dan kunnen ze het meestal nog niet goed doen!

    In Israël is een gezegde: "Valt de kruik op de steen, arme steen. Valt de steen op de kruik, arme kruik!"

    Het is toch triest dat we ons in allerhande moeten specializeren en ons dingen eigen moeten maken die tegen onze principes en eigen natuur in gaan om geslepener en uitgekookter te worden als rechtsmacht, advocatuur en de andere ouder van ons kind en dan nog te horen krijgen dat we als vader ongeschikt zijn?

    Ik heb eens een magistraat horen opmerken: "onze studie heeft jaren gevergd, als een leek zich die kennis eigen wil maken om aan te tonen dat hem onrecht is aangedaan mag hij wel inzien dat hij het doet voor de kleinkinderen, en zou ik zondermeer de goede man als opvoeder of ouder ongeschikt bevinden om de eenvoudige reden dat hij gewoon te druk is met andere zaken en helemaal de tijd niet kan vrijmaken die voor kinderen vereist is...." Ja, zo lust ik er nog wel een...

    Dit soort humor zorgd er voor dat ze goed moeten bedenken waar ze karnaval gaan vieren. Met een 'dronken' kont kun je zomaar ergens in het donker in een slootje vallen en verzuipen...

    Mijn Opapa zei het al eens: 'wie je alles afneemd is niet langer je slaaf', en zo is het, triest genoeg, met mij ook. Het gaat nu allang niet meer om dat kleine grote jongetje, er zijn drie andere jongetjes die mij op een voetstuk hebben geplaatst en later nooit zullen geloven dat hun vader, hun vader die hele bomen tot kachelhout verwerkte, die auto's uit elkaar haalde, die de buurman een pak slaag gaf omdat hij 'slet' tegen hun moeder riep, dat die vader klakkeloos hun broertje in de steek liet. Dan zou hij hun ook wel eens in de steek kunnen laten! Een voor allen allen voor een. Bij hun kan ik niet kapot, zolang de RvdK teminste hier niet over de vloer komt. Het gaat nu om het onrecht wat ons, duizenden, tienduizenden, wereldwijd honderdduizenden elke dag weer wordt aangedaan. Het systeem moet niet alleen uit de wereld, de daders moeten worden gestraft.

    Wij ouders, voor het merendeel vaders, hebben levenslang gekregen, en de daders en aanhangers van het systeem wat dit onrecht dag in dag uit in stand houd zitten bij ons aan tafel en keurd mij als gesprekspardner geen blik waardig -ook niet na afloop- omdat ik even emotioneel wordt als men mij mede verandwoordelijk acht voor het geschiede onrecht door te poneren dat wij samen verandwoordelijk zijn voor het lot van onze kinderen. Het moment is voor mij aangebroken dat ik aan de slinger van de gehaktmolen wil draaien. Niks sociaal bij elkaar aan tafel zitten als Joden tijdens een schijnproces waarbij de afloop vaststaat.

    Ik wil niet meer praten, ik wil wraak! Ik wil ruiten ingooien en handgranaten onder auto's van die klootzakken monteren, ze ophangen en vierendelen. En ze willen ook dat ik dat wil, want dat maakt mij ongeschikt het gore systeem wat RvdK heet aan de kaak te stellen. Die gasten doen niets liever als vaders over de rooie jagen en zijn doodsbang voor een wetenschappelijk en gefundeerd gebeuren als het platform.

    Persbericht

    Een kind dat na een scheiding opeens weigert één van beide ouders te ontmoeten is hoogstwaarschijnlijk geïndoctrineerd door de andere ouder en is op weg om een pyschiatrisch patiënt te worden. Dat is de stelling van de Amerikaanse kinderpsychiater professor Richard Gardner in het onlangs gepubliceerde boekje 'Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context'. Gardner bepleit dat hulpverleners zich beter verdiepen in deze problematiek en vindt ook dat kinderen in het uiterste geval bij de indoctrinerende ouder moeten worden weggehaald.

    De omgangsproblematiek staat al jaren centraal in de belangstelling: vooral vaders strijden daarbij voor een goed contact met hun kinderen na de scheiding. Niet zelden krijgen ze echter van hun kinderen zelf te horen: 'ik wil je niet meer zien'. Richard Gardner heeft de afgelopen kwart eeuw talloze van deze gevallen onderzocht (en er in bijna 40 boeken over gepubliceerd) en concludeert dat de band tussen kinderen en hun ouders dusdanig sterk is, dat een dergelijke houding van het kind alleen geïnspireerd kan worden door de ouder bij wie het kind doorgaans verblijft. 'De gehate ouder wordt alleen ogenschijnlijk gehaat, er is nog veel liefde aanwezig. En de geliefde ouder wordt soms meer gevreesd dan geliefd'.

    Gardner geeft voorbeelden van kinderen die weten dat ze 's middags naar hun vader gaan en horen hun moeder zuchten. Zij weten dat ze hun moeder geen plezier doen door later te zeggen dat het bij papa zo leuk was, integendeel, wellicht behagen ze hun moeder als ze juist afstand van vader nemen. Dat is een tamelijk passieve vorm van wat Gardner omschrijft als het Parental Alienation Syndrome, (het ouderverstotingssyndroom in het Nederlands). Een actieve vorm is het bijvoorbeeld als de moeder de vader voortdurend zwart maakt en op ze in praat dat 'als je echt niet naar je vader wil dan hoef je niet'.

    In dit boekje wordt ingegaan op de verschillende vormen die het ouderverstotingssyndroom kan aannemen en wat er tegen te doen is. Bij ernstige gevallen bepleit Gardner een uithuisplaatsing van het kind. Ook dreigen met gevangenisstraf vindt hij gezien de ernst van het syndroom te verdedigen.

    In het boekje staat verder een 'educated guess' van het aantal kinderen dat na een scheiding uiteindelijk het contact met de vader verliezen (honderdduizenden in Nederland alleen), en enkele persoonlijke verhalen (van een kind dat door school en moeder werd verhinderd een vader te zien en een vader die ervoer hoe de kinderen uit zijn leven werden verwijderd). Verder gaat Wim Theunissen van de Raad voor de Kinderbescherming in op de vraag wat de ontdekkingen van Gardner kunnen betekenen voor het werk van de Kinderbescherming.

    Op woensdag 29 maart om 14.00 uur overhandigt Joep Zander in de Lutherse Kerk, Hamburgerstraat 9 in Utrecht, deel 3 aan drs. P. Zwetsloot, directeur beleid van de Raad voor de Kinderbescherming.

    Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context. Bundel naar aanleiding van het boek The Parental Alienation Syndrome. 68 p

    Joep Zander (red.), Rob van Altena, Wim Theunissen. Uitgeverij Servo. ISBN 90-57-86-02-95

    Dit boek is inmiddels uitverkocht en is opgevolgd door een uitgebreidere nieuwe uitgave met bijdrages (naast de genoemde) van onder andere Professor van Gijseghem, Peter Prinsen en de Belgische senator Guy Swennen. Tevens zal een interview met Professor Hoefnagels worden afgedrukt.


    Kijk ook op de PAS-pagina
    tegenvoetsporen mail mij zoek op deze site vaders en zorg ik vader klik hier voor dossier publikaties Joep Zander internetkunstdossier van Joep Zanderhomepage Joep Zander
    klik hier! >>
    site joep zander
    Last Updated http://joepzander.nl/paspresentatie.htm : zie ook de andere pagina's Logo Beeldrecht