Miniwa"Er zijn altijd twee waarheden". Na Orwell’s 1984 zijn er bij mijn weten nog geen instituten opgestaan die zo handig met de waarheid omgaan als de Raad voor de Kinderbescherming. Er kunnen redenen zijn om ons waarheidsbegrip te relativeren. Vooral als het gaat om emotionele waarheden, ingegeven door persoonlijke ervaringen.
De waarheidsrelativering van de Raad voor de Kinderbescherming blijft echter beperkt tot de sfeer van hun cliënten. Het gaat dan bijvoorbeeld om vaders en moeders met met elkaar strijdige opvattingen. Men meent dat het niet nodig is de fysieke werkelijkheid te onderscheiden van de ervaren werkelijkheid, wat tot gevolg kan hebben dat juist de ervaren werkelijkheid van de een wordt verheven boven de aantoonbare fysieke werkelijkheid die de ander postuleert. Als het gaat om de verkondiging van de boodschappen van de Raad is er per saldo maar één "waarheid" ook als die staat tegenover alle wetenschappelijk benul van de rest van de wereld en zelfs tegenover de fysieke werkelijkheid.
Bij persoptredens van de Kinderbescherming weet zij met verve te vertellen dat de meeste ouders de verdeling van zorg en omgang met hun kind goed weten te regelen. Zo ook onlangs in de Justitiekrant. Klagend gaat het verhaal dan verder over ouders die elkaar het leven zuur maken door elkaar voor het front van de rechter voor rotte vis uit te maken. Nee dan die ouders die het goed regelen. Wélke ouders die het goed regelen?
Het is een algemeen aanvaard inzicht dat ouders die zich ervoor inzetten dat beiden verantwoordelijkheid en zorg voor de kinderen houden en wederzijds respecteren het beste voor hun kind doen. Zowel Nederlands als internationaal onderzoek wijst uit dat in 30-50% van de gevallen kinderen na echtscheiding (ongehuwde ouders nog meer) één van de ouders (in de regel de vader) niet meer zien. Niet alleen geen verantwoordelijkheid en zorg, zelfs geen contact. In de helft van de overige gevallen wordt het contact als onbevredigend ervaren. Het is dus niet waar dat het meestal goed geregeld wordt.
Ondanks de vele verzoeken van ouders om het anders te bekijken, gaat de Raad niet uit van het aantal kínderen dat een probleem heeft. Anders dan de naam doet vermoeden telt niet het kindperspectief maar hun eigen problemen; rechtsprocedures. In vele gevallen waar kinderen hun ouders niet zien wordt niet geprocedeerd. Door de diskwalificerende houding naar ouders die wel voor de rechten van hun kinderen opkomen valt de moed om naar de rechter te stappen weg. Er moet nog maar worden aangetoond dat het slecht zou zijn voor kinderen als ouders elkaar of de Raad in de réchtszaal in de haren vliegen, klachten over de raad indienen of teveel met de Raad bellen of faxen.
Dat het in zoveel gevallen fout gaat betekent niet dat eigenlijk nog veel meer ouders slecht in staat zijn de zaken rond kinderen te regelen. Het betekent dus ook niet dat de Raad voor de Kinderbescherming zich met nog veel meer moet gaan bemoeien. Dat ouders het niet kunnen regelen wordt namelijk voor een groot deel door die zelfde kinderbescherming veroorzaakt. Ouders moeten zich dus juist hun verantwoordelijkheid meer toe-eigenen en de overeenkomsten die ze daarover met elkaar aangaan moeten meer worden gerespecteerd. De kinderbescherming en de rechter moet ze daarin het goede voorbeeld geven.
Het is toch tergend dat we ons in Nederland zo druk maken over omgangsbemiddeling en begeleiding, die allemaal moet leiden tot het maken van afspraken, contracten dan wel convenanten, terwijl die vervolgens door elke rechter in principe aan zijn of haar laars worden gelapt omdat de status quo (wie heeft het touwtrekken gewonnen) altijd meer relevantie heeft.
Wat in feite verborgen blijft door de dubbeldunkige manier van omgaan met de waarheid is dat er een ernstig falen is in deze maatschappij waarvan de impact voortdurend wordt ontkend. Dat falen dat je naar gelang de context omgangsonrecht (juridisch), loyaliteitsmisbruik (sociaal-psychologisch) of Parental Alienation Syndrome ( de traumatische gevolgen) kunt noemen is van een dusdanig formaat dat we daar met zijn allen het hoofd voor afwenden. Onze maatschappij de-humaniseert ouder-kindrelaties. Het "belang van het kind" is verworden tot een ontzield argument voor eenieder die zijn eigen belangen kracht wil bijzetten. En dat zijn niet speciaal de ouders, alhoewel die daar met name van worden beticht, maar vooral de instituten en hun werknemers. "Mijnheer als ik u gelijk geef dan hebben mijn kinderen geen brood meer op de plank", zoiets. Instituten willen groter worden, niet kleiner want daar zijn ze niet op ingericht.
Een aantal ouders uit de hele wereld (vooral vaders) heeft vorige zomer de zogeheten "Declaration of Langeac on equal parenting" opgesteld die ook de nodige handvaten biedt voor de positionering van de kinderbescherming en de rechtstaat tegenover het gelijkwaardige en volwaardige ouderschap van vaders en moeders. Belangrijk hierbij zijn herstel van en respect voor de civiele contractmogelijkheden voor ouders, geen staatsbemoeienis als er niet van kindermishandeling sprake is, herstel van de democratische verworvenheden van de Trias politica zoals respectering van de openbaarheid van uitspraken (artikel 121 grondwet) door de rechterlijke macht.
Een heldere kijk op de werkelijkheid is voorwaarde om maatschappelijke problemen te lijf te gaan. Ook de problemen die door een pervertering van een deel van het staatsapparaat zijn veroorzaakt. Het moderne kinderbeschermingsapparaat heeft veel kenmerken van Miniwa, het Orwelliaanse ministerie van waarheidsverdraaing. Inclusief de manier waarop kinderen medeverantwoordelijk worden gemaakt voor een keuze tegen een van hun twee ouders.
Minjust, de internetnaam van het ministerie van justitie staat etymologisch overigens niet ver af van miniwa.
Joep Zander
Joep Zander is pedagoog, kunstenaar
 
|
| Last Updated http://joepzander.nl/miniwa.htm : zie ook de andere pagina's. © siteontwikkeling en beeldrecht Joep Zander |
 |