Op 24 oktober diende de zaak Zander tegen de Nederlandse Staat bij het Europese Hof in Straatsburg (klaagschrift 32040/96). Zander klaagt over de weigering van Nederland om het recht op omgang met zijn dochter te handhaven, en de actieve ondermijning van dit recht door Nederland.

Zander was uitgenodigd om persoonlijk in de zittingszaal te verschijnen.

Opmerkelijk was de verdediging door de Nederlandse Staat. Hierin speelden enkele passages uit rapporten van de Raad voor de Kinderbescherming een rol. Dit waren o.a. een passage waarvan de juistheid altijd door Zander bestreden is en die ook nooit een rol speelde in de procedure in Nederland (aantijgingen van de Raad voor de Kinderbescherming en de moeder die ineens in Straatsburg bij gebrek aan beter weer uit de hoge hoed werden getoverd) en een die zonneklaar niet acceptabel is in een ambtelijk rapport: "Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende Vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van Rosa" (over iets leuks ondernemen met een klein kind).

Voorts stelde de Staat dat Zander bewust een afstand had gecreëerd tussen hem en zijn dochter door ruim 11 maanden niet te proberen via de rechter de omgangsregeling af te dwingen (op andere momenten werd hem verweten teveel procedures te voeren). Het is niet goed of het deugt niet!

De staat meende voorts te te mogen aanvoeren dat Zander het herstel van de omgangsregeling te frustreren door acties te voeren die volgens de staat slechts bedoeld zouden zijn om in de publiciteit te komen. Bij de bespreking van het ene mensenrecht wordt zo even terzijde het volgende mensenrecht (vrijheid van meningsuiting) betwist. Een pikante kanttekening is overigens dat de Directeur van de Kinderbescherming zich nog onlangs over precies dezelfde pers-optredens lovend uitliet. Het handelen van de Kinderbescherming die ook aan de wieg staat van de inhoudelijke voorbereiding van de staat laat hier weer eens scherp de tegenstelling praktijk-theorie aan het licht komen.

De Staat had middels een brief van de Staatssecretaris van Justitie op 30 september 1995 over de Raad voor de Kinderbescherming gezegd: "overigens merk ik op dat een onderzoek niet is gericht op waarheidsvinding, maar op de mogelijkheden die beide partijen hebben om in het geschil een oplossing te vinden.", maar stelde voor het Hof, dat bij de vaststelling van de omgangsregeling de rechter de RvdK om advies kan vragen, wanneer er bijvoorbeeld scherpe tegenstellingen bestaan over de feiten van het geval. De RvdK wordt dan verzocht te onderzoeken.

Maakt de omstandigheid dat de term waarheidsvinding een term uit het strafrecht is, dat rechters in familierecht en de Raad voor de Kinderbescherming een afkeer hebben van het vaststellen van de feiten? Vermoedde de Staat daarmee een figuur te slaan in Straatsburg en deed het daarom voorkomen alsof feiten wel onderzocht waren?

Vertegenwoordigers van ouderorganisaties uit Nederland, Duitsland, Engeland, Frankrijk en Zwitserland woonden de zitting bij.