Alles bij elkaar 2,5 uur praten over dit soort terreur aan kinderen maakte natuurlijk bij alle betrokkenen diepe emoties los. Interessant was ook, dat er bij de kinderen zelf, die vanzelfsprekend in verschillende stadia van het verwerkingsproces zitten, ook heel veel in beweging gekomen is. Zoiets krijgt zijn eigen dynamiek. Bij alle kinderen was het ook een soort bevrijding, er nu eindelijk met anderen erover kunnen praten. Ook hebben ze veel woede over Jugendaemter (de Duitse equivalent van de Raad van Kinderbescherming) etc. kwijt gekund.

De organisatie heeft pertinent geen enkele directe vraag van het publiek toegelaten en alleen schriftelijke vragen via de gespreksleidster, advocate Elisabeth Schmidt uit Berlijn, toegelaten. Dat was een gouden greep, want zij voerde het gesprek brilliant (een zéér invoelende, en toch precies vragende vrouw) en de kinderen konden zo niet aan de emoties van vaders direct blootgesteld worden. Want hoe meer bescherming ze voelen, hoe opener ze over het beleefde kunnen praten.

Nodeloos te vermelden, dat er van heinde en ver uit heel Duitsland geinteresseerden waren gekomen. De Jugendaemter uit de regio schitterden door afwezigheid.

Het verslag van deze bijeenkomst is in boekvorm verschenen ( *Elisabeth Schmidt, Allard Mees - Vergiss dass es Dein Vater isst - Ehemals entfremdete Kinder im Gespräch, ISBN 3-8334-5203-X) Recensie van Joep Zander voor Papa.nl.nu.

Er zijn plannen om iets dergelijks in Nederland te organiseren.

colofon- tips & citaat- mail- links

Last Updated http://vaderseenzorg.nl/paskinderen.html : zie ook de andere pagina's