Van andere cijfers is inmiddels bekend dat de onderzoekers waar ze vandaan komen zich van de conclusies die eruit getrokken worden distancieren (jurimetriste Lia Combrink van de Erasmusuniversiteit, Gezinssocioloog Spruyt ).
Het ergelijkst zijn natuurlijk de dingen die weinig lezers zullen opvallen omdat hij of zij het dikwijls niet weet. Zo wordt de inhoud van de nieuwe wetgeving over erkenning 180% omgekeerd uitgelegd. Opzij durft te beweren dat vaders voortaan kinderen mogen erkennen als dat in het belang van het kind is. Was het maar waar. Het belang van het kind is ( zie rechten van het kind) kontakt met beide ouders. Maar wat zegt de wet; dat het in het belang van de moeder moet zijn ( bij een ongestoorde verhouding met het kind).
Vertegenwoordigers van de vaders worden verkeerd geciteerd dan wel zeer bedenkelijk geinterpreteerd . Het is echt niet zo dat Sjaak van Eersel van kind en omgangsrecht kindermoorden goed praat. Als Annemiek Bevaert in een cynische opwelling na ellenlang gezeur van de journaliste over de verdeeldheid van de vaderbeweging opmerkt dat al die andere verenigingen en stichtingen wel moeten bestaan uit geroyeerde donateurs van Dwaze vaders dan is het bijzonder flauw om dat als serieuze opmerking over te nemen.
Gert Zwart heeft in de laatste nieuwsbrief van de stichting dwaze vaders uitgelegd dat je niet haatdragend moet zijn naar mensen die misdaden begaan. Hij deed dat aan de hand van het voorbeeld van Simon Wiesenthal ( die Nazi's vervolgde). Nergens zegt hij dat de door veel moeders gepleegde misdrijven (loyaliteitsmisbruik) hetzelfde of vergelijkbaar zijn met de Nazi-misdrijven. Zoiets mag Opzij dan ook niet beweren. Opzij zet aan tot vaderhaat. Laten we daar niet intuinen en zelf liefdevol en vreedzaam blijven.
Dit krijg je dus als je de methodieken van een kinderbeschermingsraportage
( geen waarheidsvinding, liegen, diskwalificeren van vaders, conflicten zo breed mogelijk uitleggen, de wet verkeerd uitleggen), toepast op macroniveau.
Een artikel van Margot Minjon!
Door de wol geverfd door jarenlang bij de ingezonden-stukken-redactie van de Volkskrant brieven van vaders buiten beeld te houden heeft Margot het nu voor elkaar. Het ultieme anti-vader-leve-de -moederschapsideologie-artikel in een maandblad
waarvan we toch wel beter gewend zijn.
Het wordt tijd voor een manifest van vooraanstaande mannen en vrouwen die stelling gaan nemen tegen dit getrek aan kinderen. Niet anti-emancipatoir, zoals Minjon dat uitlegt. Nee; juist omdat kontakt tussen vaders en kinderen zo belangrijk is, omdat vaders zich emanciperen.
Ingezonden "opzij"
"Waar vrouw en man elkaar niet hoeven haten
Maar eindelijk bondgenoten kunnen zijn." (Joke Smit)
Ik lees in een artikel in het zomernummer van het kritische vrouwenweekblad Opzij dat het
Clara-Wichmaninstituut (instituut voor vrouw en recht) over gezamenlijk gezag van ouders
niets anders weet te zeggen dan dat het wetsvoorstel waarin dit wordt voorgesteld, een
achteruitgang is voor vrouwen. In een lange litanie van niet geraadpleeegde
(vrouwen-)instituten en dito verdragen komt vervolgens het verdrag van de rechten van het
kind gewoon niet voor. Niet dat de term "best interests of the child" nu op zich
zoveel zegt, maar het simpelweg naar primair stellen van de belangen van de vrouw als het
gaat om het regelen van zaken rond kinderen gaat wel erg ver. Een kind heeft twee ouders
namelijk. Ook de rest van het artikel van Margot Minjon ademt enige mannenhaat. Dwaze
Vaders worden op smadelijke wijze ten tonele gevoerd als gevaarlijke agressievelingen
terwijl ze in het algemeen juist niets liever willen dan zowel op individueel als
maatschappelijk niveau praten over de verdeling van de zorg. De cijfers die de
vaderbeweging, die zich zorgen maakt om élk verbroken kind-vadercontact, Margot Minjon
verstrekte (40 procent van de huwelijks-gescheiden kinderen geen contact met de vader)
worden verdraaid tot een probleem van onwillige vaders). Desalniettemin zegt ze dat het
niet zo'n probleem is want vaders zijn ook niet echt nodig voor kinderen ("schijnt
het") , en de meeste scheidingen verlopen probleemloos (pappa weg dus). To be or not
to be ; het is niet goed of het deugt niet.
Ondertussen davert de wetgever en de rechter onherroepelijk verder in een richting die wat
betreft de zorg voor de kinderen hoe langer hoe meer een eenzijdige nadruk op moeders
legt. Hoewel een aantal mannen tegen de klippen op meer gingen zorgen voor de kinderen
bleven de specifieke voorzieningen voor moeders groeien, werden wetten met optische
verbeteringen voor de positie van vaders in de praktijk verkwanseld (omgangsonrecht,
voorgedrukte formulieren dat moeders het gezag krijgen enz.). En het is nog maar de vraag
hoe de nieuwe wetsvoorstellen over gezamenlijk gezag zullen uitwerken. Gezien de extreem
ruime onstnappingsmogelijkheden moeten we er rekening mee houden dat vooral het vechten
over het gezag niet in hevigheid zal afnemen. Zeker gezien de koppeling aan
stiefouder-medegezag. In een recent wetsvoorstel staat dat vaders nu ook kinderen mogen
erkennen als de moeder het níet goed vind maar dan moet de rechter beoordelen of "de
belangen van de moeder bij een ongestoorde verhouding met het kind" wel zijn
gewaarborgd. Van enig achterstandsbeleid was en is geen sprake.
Moeten we wachten totdat we als mannen omgebouwd kunnen worden om ook zwanger te kunnen
worden? En mag dat dan alsjeblieft ook in het ziekenfondspakket? Of is het nu eens
afgelopen met die moederschapsbiologismes? Vooral voor onze kinderen en onze (toekomstige)
kleinkinderen; wanneer gaan we het ouderschap eens op een nette manier regelen?? Laten we
daar de diskussie over openen.
Joep Zander
inhoudsopgave colofon tips & citaat mail links |
Last Updated http://vaderseenzorg.nl/opzij.html : zie ook de andere pagina's |