damesblad in de war; opzij op zijn kop
site

De diskussie met het blad opzij


Vrouwen op zoek naar strijdbijl

Hoe je een vijandsbeeld creeert, een korte analyse van het opzijartikel "De oorlog tussen Dwaze vaders en Wijze moeders"

verbeterde versie

februari 1998
De oorlogsverklaring was al in het januarinummer aangekondigd; en ja hoor in februari is de oorlogsverklaring op schrift. De strijdbijl gevonden. Het is oorlog vindt opzij. En als die oorlog er nog niet was dan komt ie wel.

Het zal de meeste lezers en lezeressen niet moeilijk vallen om bijvoorbeeld te constateren dat het gezeur is om te stellen dat Wijze Moeders geen tijd hebben om te lobbyen omdat ze voor de kinderen moeten zorgen en Vaders wel omdat ze de hele dag tijd zouden hebben.

Ging het hier misschien om zorgvaders die al geen baan hadden en nu dus ook niet meer voor de kinderen mogen zorgen en daardoor alle tijd hebben? Dat komt inderdaad nogal eens voor omdat het op je nemen van de zorg voor een kind je als vader diskwalificeert. Dat is niet alleen onderzocht; de landelijke directie van de raad heeft nog onlangs gemeld dat ze dat ook niet wil ontkennen. Maar voor het overige werken die vaders natuurlijk en zal het dikwijls veel moeite kosten om van de baas een uurtje vrij te krijgen om naar hun advokaat te gaan; laat staan dat ze in de baas zijn tijd moeilijk bereikbare politici kunnen bellen.

Ook veel ander gezeur en verdraaiingen over vermeend stalkinggedrag behoeven geen nadere toelichting om in de prullenbak terecht te komen. Inmiddels (half februari) is duidelijk wat het stalkingverhaal inhield van die zielige Meppelse die een maand lang van Nova tot groot in de Volkskrant mocht vertellen hoe erg het wel niet met haar is dat ze een vader die gewoon zijn kinderen wil zien moet neerschieten.
Van het in Opzij genoemde voorbeeld is bekend dat zij vele vernielingen aanbracht aan auto en andere eigendommen van de zogenaamde stalker ( vader op zoek naar zijn kind). Onlangs was op radio Drenthe nog iemand aan het woord die te maken heeft met een stalkende moeder die hem er projektief van beschuldigt een stalker te zijn.

Al in een oogopslag valt te zien dat de cijfers die genoemd worden in een aantal gevallen niet kloppen en nergens over gaan. 50% van de kinderen van ouders die uitelkaar gedreven zijn ( soms met welbewuste medewerking van de raad voor de kinderbescherming) ziet een van die ouders niet. En dan kun je wel beginnen over de zeldzame gevallen waarin vaders praktisch zinloze pogingen doen om het kontakt met zijn kinderen te redden (15%); maar dat zegt dus helemaal niets.

Het is van belang het probleem vanuit het kind te benaderen; dat doet opzij niet. Een opmerking als dat het toch zo erg is dat vaders geen omgangsplicht hebben en dat je vaers daar niet zo over hoort is onzin. Juist wel; wij hebben het over al die kinderen die hun vader niet zien. Ongeacht door wie dat wordt veroorzaakt. En dat zijn er dus veel te veel.

En dat aantal wordt door de politiek en de vrouwenbeweging verdoezeld. Zo is het en niet anders.

Van andere cijfers is inmiddels bekend dat de onderzoekers waar ze vandaan komen zich van de conclusies die eruit getrokken worden distancieren (jurimetriste Lia Combrink van de Erasmusuniversiteit, Gezinssocioloog Spruyt ).

Het ergelijkst zijn natuurlijk de dingen die weinig lezers zullen opvallen omdat hij of zij het dikwijls niet weet. Zo wordt de inhoud van de nieuwe wetgeving over erkenning 180% omgekeerd uitgelegd. Opzij durft te beweren dat vaders voortaan kinderen mogen erkennen als dat in het belang van het kind is. Was het maar waar. Het belang van het kind is ( zie rechten van het kind) kontakt met beide ouders. Maar wat zegt de wet; dat het in het belang van de moeder moet zijn ( bij een ongestoorde verhouding met het kind).
Vertegenwoordigers van de vaders worden verkeerd geciteerd dan wel zeer bedenkelijk geinterpreteerd . Het is echt niet zo dat Sjaak van Eersel van kind en omgangsrecht kindermoorden goed praat. Als Annemiek Bevaert in een cynische opwelling na ellenlang gezeur van de journaliste over de verdeeldheid van de vaderbeweging opmerkt dat al die andere verenigingen en stichtingen wel moeten bestaan uit geroyeerde donateurs van Dwaze vaders dan is het bijzonder flauw om dat als serieuze opmerking over te nemen.
Gert Zwart heeft in de laatste nieuwsbrief van de stichting dwaze vaders uitgelegd dat je niet haatdragend moet zijn naar mensen die misdaden begaan. Hij deed dat aan de hand van het voorbeeld van Simon Wiesenthal ( die Nazi's vervolgde). Nergens zegt hij dat de door veel moeders gepleegde misdrijven (loyaliteitsmisbruik) hetzelfde of vergelijkbaar zijn met de Nazi-misdrijven. Zoiets mag Opzij dan ook niet beweren. Opzij zet aan tot vaderhaat. Laten we daar niet intuinen en zelf liefdevol en vreedzaam blijven.

Dit krijg je dus als je de methodieken van een kinderbeschermingsraportage ( geen waarheidsvinding, liegen, diskwalificeren van vaders, conflicten zo breed mogelijk uitleggen, de wet verkeerd uitleggen), toepast op macroniveau.

Een artikel van Margot Minjon!

Door de wol geverfd door jarenlang bij de ingezonden-stukken-redactie van de Volkskrant brieven van vaders buiten beeld te houden heeft Margot het nu voor elkaar. Het ultieme anti-vader-leve-de -moederschapsideologie-artikel in een maandblad waarvan we toch wel beter gewend zijn.

Het wordt tijd voor een manifest van vooraanstaande mannen en vrouwen die stelling gaan nemen tegen dit getrek aan kinderen. Niet anti-emancipatoir, zoals Minjon dat uitlegt. Nee; juist omdat kontakt tussen vaders en kinderen zo belangrijk is, omdat vaders zich emanciperen.

Wij willen vrede; geen oorlog.


Ingezonden "opzij"

Er is een land waar kinderen willen wonen

geplaatst in october 1999

"Waar vrouw en man elkaar niet hoeven haten
Maar eindelijk bondgenoten kunnen zijn." (Joke Smit)

Ik lees in een artikel in het zomernummer van het kritische vrouwenweekblad Opzij dat het Clara-Wichmaninstituut (instituut voor vrouw en recht) over gezamenlijk gezag van ouders niets anders weet te zeggen dan dat het wetsvoorstel waarin dit wordt voorgesteld, een achteruitgang is voor vrouwen. In een lange litanie van niet geraadpleeegde (vrouwen-)instituten en dito verdragen komt vervolgens het verdrag van de rechten van het kind gewoon niet voor. Niet dat de term "best interests of the child" nu op zich zoveel zegt, maar het simpelweg naar primair stellen van de belangen van de vrouw als het gaat om het regelen van zaken rond kinderen gaat wel erg ver. Een kind heeft twee ouders namelijk. Ook de rest van het artikel van Margot Minjon ademt enige mannenhaat. Dwaze Vaders worden op smadelijke wijze ten tonele gevoerd als gevaarlijke agressievelingen terwijl ze in het algemeen juist niets liever willen dan zowel op individueel als maatschappelijk niveau praten over de verdeling van de zorg. De cijfers die de vaderbeweging, die zich zorgen maakt om élk verbroken kind-vadercontact, Margot Minjon verstrekte (40 procent van de huwelijks-gescheiden kinderen geen contact met de vader) worden verdraaid tot een probleem van onwillige vaders). Desalniettemin zegt ze dat het niet zo'n probleem is want vaders zijn ook niet echt nodig voor kinderen ("schijnt het") , en de meeste scheidingen verlopen probleemloos (pappa weg dus). To be or not to be ; het is niet goed of het deugt niet.

Ondertussen davert de wetgever en de rechter onherroepelijk verder in een richting die wat betreft de zorg voor de kinderen hoe langer hoe meer een eenzijdige nadruk op moeders legt. Hoewel een aantal mannen tegen de klippen op meer gingen zorgen voor de kinderen bleven de specifieke voorzieningen voor moeders groeien, werden wetten met optische verbeteringen voor de positie van vaders in de praktijk verkwanseld (omgangsonrecht, voorgedrukte formulieren dat moeders het gezag krijgen enz.). En het is nog maar de vraag hoe de nieuwe wetsvoorstellen over gezamenlijk gezag zullen uitwerken. Gezien de extreem ruime onstnappingsmogelijkheden moeten we er rekening mee houden dat vooral het vechten over het gezag niet in hevigheid zal afnemen. Zeker gezien de koppeling aan stiefouder-medegezag. In een recent wetsvoorstel staat dat vaders nu ook kinderen mogen erkennen als de moeder het níet goed vind maar dan moet de rechter beoordelen of "de belangen van de moeder bij een ongestoorde verhouding met het kind" wel zijn gewaarborgd. Van enig achterstandsbeleid was en is geen sprake.

Moeten we wachten totdat we als mannen omgebouwd kunnen worden om ook zwanger te kunnen worden? En mag dat dan alsjeblieft ook in het ziekenfondspakket? Of is het nu eens afgelopen met die moederschapsbiologismes? Vooral voor onze kinderen en onze (toekomstige) kleinkinderen; wanneer gaan we het ouderschap eens op een nette manier regelen?? Laten we daar de diskussie over openen.

Joep Zander


home site het zál vaders een zorg zijn inhoudsopgave colofon tips & citaat mail links site zoekmachine en surftips

Last Updated http://vaderseenzorg.nl/opzij.html : zie ook de andere pagina's