Kiezen tussen Pappa of mamma.

Op vrijdagmiddag 26 februari 1999 was bij Catherine Keijl op RTL-4 om 16.00 uur het onderwerp: "kiezen tussen pappa of mamma". In deze uitzending kwamen verschillende kinderen zelf aan het woord over hoe zij de echtscheiding van hun ouders en daarna hebben ervaren. Deze kinderen varieerden in leeftijd van 12 tot 16 jaar. Het was opvallend hoe goed deze kinderen zelf konden verwoorden wat zij van deze situaties dachten. Van de 6 aanwezige kinderen hadden er 5 al langdurig geen contact of contact gehad met de vader. Zonder uitzondering vertelden al deze kinderen dat zij diep gekwetst waren en daar nog steeds hinder van ondervonden vooral doordat de andere ouder erg werd gemist. Heel opvallend was dat deze kinderen helemaal niet wilden kiezen tussen pappa en mamma maar dat ze het heel vervelend vonden dat zij zich tussen de ouders in voelden staan. Ook het negatief uitlaten van de ene ouder t.o.v. de andere ouder, in het bijzijn van deze kinderen, werd als heel pijnlijk ervaren.

De meeste kinderen waren diep gekwetst in hun zelfvertrouwen en ook hun vertrouwen in andere mensen bleek diep beschadigd, zoals ook een meisje prima verwoordde: ' de ouders spelen elkaar toch steeds tegen elkaar uit'

Ze wist eigenlijk niet meer wie of wat ze nog moest geloven. Ook de vraag van Catharine of ze de leeftijd van 12 jaar te jong of te oud vonden om te moeten kiezen tussen de ouders als ze bij de rechter waren, werd door deze kinderen unaniem als veel te jong genoemd, 16 jaar vond men een betere leeftijd (bijzonder opmerkelijk). Een meisje van 13 vertelde dat kinderen nog niet genoeg levenservaring hebben om zo'n beslissing te nemen.

Dit zelfde meisje vertelde ook later: ' dat rechters aan de buitenkant niet kunnen zien wat er aan de binnenkant gebeurt'

Deze uitspraken van deze kinderen staan in schril contrast met hoe de wetgever en de raden van kinderbescherming in praktische zin handelen. Wellicht dat deze rechters en kinderbeschermers vroeger gewoon een gigantische rotvader hebben gehad (dat kan niet anders, in ieder geval zal er toch sprake moeten zijn van een behoorlijk gestoorde relatie met de ouders) en hun ellende van vroeger nu projecteren op andermans kinderen. Je moet je gewoon afvragen waarom deze beslissers zo'n hekel aan vaders hebben dat ze andermans kinderen mee helpen om vader definitief naar de 'eeuwige' jachtvelden te helpen, wat in sommige opzichten ook letterlijk gelukt is. Je vraagt je wel eens af; wat voor klootzak moet je wel niet zijn om kinderen zo de vernieling in te helpen. De psychopathie van deze rechters en kinderbeschermers zou eigenlijk weleens onderzocht mogen worden, je kan moeilijk zeggen dat men daar 'gedachteloos' handelt, dan blijft alleen 'gewetenloos' nog over…

Rob van kleef

27-02-1999