Het nu al en paar jaar lopende publieke debat over huiselijk geweld is in l999 geopend met een valse start die nooit goed teruggefloten werd en waardoor ook het vervolgtraject is scheefgetrokken.

In dat debat had het kind met zijn "grotere beschermwaardigheid" (om het met de aanwijzing van het OM te zeggen) van het begin af natuurlijk centraal moeten staan. Maar zo is het niet gegaan. De reden is dat het onderwerp vooral in het begin gemanipuleerd is door het feminisme, dat huiselijk geweld zowat gelijk stelt aan geweld tegen de volwassen vrouw - kinderen worden dan, als een soort verlenging van de moeder, aan haar lot vastgekoppeld.

Met titels als "Een veilig land, waar vrouwen willen wonen" geeft ook een ministerie al aan wie er dan als enige pleger van huiselijk geweld overblijft.

Wat t.o.v. de kinderen geheel onjuist is. De AMK's melden (nota Privé-geweld, publieke zaak, 2002) dat bij één geweldpleger in het gezin, dat in 35% van de gevallen de moeder is en in 14% de vader. Bij twee plegers is het tien keer zo vaak moeder en nieuwe vriend (7%) als vader en nieuwe vriendin (0,7%).

Hoeveel kinderen worden er in Nederland mishandeld? De AMK's krijgen ruim 20.000 meldingen per jaar. Schattingen als 50.000-80.000 (Willems, C.Hoefnagels) berusten op extrapolatie van verhoudingsgetallen uit de Verenigde Staten, waar kinderen eveneens veel vaker worden mishandeld door de moeder (58%) dan door de vader (16%) of door allebei (13%). De percentages zijn van Farrell (Wat mannen niet zeggen, 2001).

Bij huiselijk geweld tegen vrouwen wordt al te vaak het aantal herhaald van 60-80 vrouwen die daar per jaar bij zouden omkomen. Primaire bron ervan is A. Brughuis (Opzij, dec. 1999) die later samenvattend zei: "Het getal is niet onderbouwd maar zal wel ongeveer kloppen. Men kan ervan uitgaan." Maar in de nota's van justitie wordt dit getal niet overgenomen. Het CBS (dat hebben we daar toch voor?) blijft onverstoorbaar en geeft aan dat de laatste zes jaar gemiddeld minder dan 10 vrouwen per jaar bij huiselijk geweld zijn omgekomen.

Geweld in huis is volgens Warren Farrell meestal de ongewilde afsluiting van een steeds terugkerende ruzie. Hij bepleit gezinscommunicatiecentra en daarvoor evenveel mannen als vrouwen opleiden tot hulpverlener. Klappen zijn niet altijd het ergste geweld: "Sticks and stones can break my bones but words can break my heart."

Er wordt nu nieuwe wetgeving bepleit die de politie bevoegdheid geeft een door haarzelf geconstateerde pleger op staande voet een aantal weken uit huis te plaatsen. Maar de politie is hier eigenlijk niet voor, justitie ook niet erg. Men houdt zich liever bij zijn kerntaken. Was het dan toch niet beter geweest het huiselijk geweld (op echte mishandeling na, die altijd al strafbaar was) van het begin af aan te behandelen als een relatieprobleem in plaats van een slachtofferprobleem?

Vrouwen, veruit de meest gewelddadige partij jegens de kinderen, zouden veruit de minst gewelddadige partij zijn jegens hun mannen (Intomartonderzoek, 1997). Wringt daar niet iets? Is er misschien onderrapportage door mannen? Overal (huisarts, apotheek, WAO enz.) krijgt de hulpverlening immers minstens tweemaal zoveel klachtmeldingen van vrouwen als van mannen. Welke man belt er nu de politie om te melden dat hij door zijn vrouw geslagen wordt? Zo is hij niet opgevoed en daar is hij niet voor getrouwd. Hij wil moeilijkheden onder elkaar oplossen, het is zijn eer te na om de vuile was buiten te hangen. Ook vreest hij escalatie tot een scheiding waarbij hij alle kans loopt het contact met de kinderen te verliezen.

En hoewel de geslagen man in intelligent gezelschap verkeert (Socrates, Aristoteles) roept hij spotlust op. In vroeger tijden werd hij zelfs in een volksgericht achterstevoren op een ezel gezet en onder ketelmuziek door het dorp gehoond. In figuurlijke zin is daar nog heel wat van overgebleven. Geen wonder dat mannen hun slachtofferschap vaak maar liever verzwijgen.

Talloze enquêtes in de Engelstalige landen komen steeds weer uit op evenveel huiselijk geweld van de vrouw als van de man (Farrell, Wat mannen niet zeggen). Hebben mannen hier nog meer moeite een zo smadelijke waarheid aan een jonge enquêtrice op te biechten? En ook de enquêtevragen zelf zijn nog wel vatbaar voor verbetering.

Ondertussen hebben het debat huiselijk geweld en de beleidsnota's de vader praktisch weer neergezet als de potentiële bruut van het gezin. Die valse beeldvorming is niet goed voor kinderen en zou in een evenwichtiger beleid moeten worden rechtgetrokken.

Rob van Altena, juridisch publicist Oosterhout (Over-Betuwe)

Erik Schleicher april 2006

In het commentaar van Trouw (3 april) wordt ervan uitgegaan dat (alleen) vrouwen en kinderen de dupe worden van geweld achter de huisdeur. In het bericht ‘Train huisarts in signaleren partnergeweld' (Trouw, 4 april) zien we het zelfde vooroordeel: ‘Partnergeweld is een groot probleem: niet alleen voor de slachtoffers (lees: vrouwen), ook voor hun kinderen die daarvan getuige zijn. Als we echter de aangiften bij politie (beter zou zijn de veroordelingen door rechters van die aangiften), de cijfers van de Eerste Hulp van ziekenhuizen, meer dan honderd wetenschappelijke studies in binnen- en buitenland analyseren, zien we dat de man en de vrouw bijna even vaak slachtoffer en dader zijn van partnergeweld. Opvallend is dat tweederde van de aangeefsters bij politie niet de Eerste Hulp consulteert, en dat slechts een kleine groep van de mannelijke slachtoffers van de Eerste Hulp aangifte bij politie doen. Bovendien is partnergeweld helemaal niet zo'n groot probleem als de media ons vaak wil doen geloven.
Vorig jaar meldden Dr. Karin Wittebrood en Dr. Vic Veldheer van het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) op basis van twee Intomart-onderzoeken, dat in de vijf jaar voorafgaand aan deze onderzoeken 'slechts' 3,9 procent (0,78 procent per jaar) van de Nederlandse bevolking te maken heeft gehad met partnergeweld. Voor de meeste Nederlanders, politici inbegrepen, staat huiselijk geweld gelijk aan 'man slaat vrouw'. Maar uit de SCP-studie: “Partnergeweld in Nederland”, blijkt dat bijna 60 procent van het huiselijk geweld werd gepleegd door niet-familieleden. Geweld tussen (ex-)partners vormt 'slechts' een kwart van het huiselijk geweld waarvan de Nederlandse bevolking melding doet in onderzoek. De omschrijving huiselijk geweld is een vergaarbak voor allerlei soorten (niet noemenswaardig tot zwaar) geweld in en om huis.
In de nieuwe landelijke uniforme registratie van de politie voor huiselijk geweld blijft dat zo: er is dit jaar weer gekozen voor een brede definitie. Dat kan variëren van (psychisch) geweld tussen partners tot burenruzies en zelfs mishandeling van huisdieren. Dit systeem geeft niet alleen verkeerde signalen af over de aard en omvang van huiselijk geweld, het staat daarmee ook een succesvolle aanpak in de weg. Waar komt dat onuitroeibare geloof in de vrouw als beter mens toch vandaan? Het is net zo idioot als het geloof in de vrouw als minderjarig wezen. Het meest verontrustende geweld is dat tegen kinderen. Dat zien we uit de cijfers van de Algemene Meldpunten Kindermishandeling (AMK). Van de meldingen in 2002 ging 35 procent over mishandeling door moeder, 14 procent door vader, de rest door anderen. Hierna werden de meldingen niet meer uitgesplitst naar dader. Tweemaal zoveel kinderen worden vermoord door hun moeder als door hun vader (Gerlof Leistra en Pauline. Nieuwbeerta, Moord en doodslag, 2001). Opvallend is dat de kindermoordenaar gemiddeld tweemaal zo lange gevangenisstraf krijgt als de kindermoordenares.

de reactie van de redactie van Trouw:
Te wetenschappelijk

dag meneer schleicher, we hebben uw stuk gelezen, maar het is teveel een opeenstapeling van wetenschappelijk onderzoek, dat is voor de opiniepagina niet zo geschikt. bovendien moeten we wegens groot aanbod, scherp selecteren. vriendelijke groet
maaike van houten
redactie podium trouw


Meer over huiselijk geweld en vaderschap: boek Gemist vaderschap.

colofon- tips & citaat- mail- links

Last Updated http://vaderseenzorg.nl/melkert.html : zie ook de andere pagina's