Het is dinsdagavond. Je zit te eten, als er wordt aangebeld. Op de stoep staat een jonge vrouw die jou verlegen aankijkt. Ze begint over haar moeder, een feest, 24 jaar geleden. Ze voelt zich duidelijk niet op haar gemak. Aangemoedigd door een vriendin maakt ze je, door haar tranen heen, uiteindelijk duidelijk dat jij haar vader wel eens zou kunnen zijn.

Het overkwam Peter Goossens (53) uit Dordrecht. ,,Verbazing. Krijg nou wat! Ik wist niet wat mij overkwam. Een meisje voor de deur dat zegt dat ze misschien je dochter is. Dat zag je vroeger altijd in Dallas als ze een nieuwe persoon in de serie nodig hadden.

Het was mijn vrouw die heel nuchter reageerde en voorstelde om rustig om de tafel te gaan zitten. Kim vroeg me of ik met haar moeder naar bed was geweest. En wanneer. Ik realiseerde me al bladerend door oude agenda's dat Kim inderdaad mijn dochter zou kunnen zijn. In de tijd dat zij verwekt moet zijn, was er een feest waarop ik haar moeder heb ontmoet. Later heb ik haar nog eens gezien. Ze was toen hoogzwanger.

Het is nooit bij mij opgekomen dat ik behalve de twee zonen die mijn vrouw en ik hebben, nog een kind zou kunnen hebben. Ja, in mijn jonge jaren, begin jaren 70, was het ook allemaal niet zo braaf. Maar ik ging er altijd van uit dat zij anticonceptie gebruikte.

Verbazing overheerste, maar het verhaal was aannemelijk genoeg om een paar dagen later opnieuw af te spreken om foto's van vroeger te bekijken. Je ziet dingen. Gelijkenissen. We hebben allebei een streepje tussen onze wenkbrauwen als we fronsen. En op een kinderfoto lijkt Kim sprekend op mijn oudste zoon. Toevallig hebben ze zelfs hetzelfde geruite blousje aan.

Het klikte gelukkig goed tussen Kim en mijn gezin. Het was eigenlijk al heel snel vertrouwd, met `je' en `jij'. Onze jongste zoon gaf haar een zoen en riep dat hij het leuk vond een zus te hebben. Hij ging ook met Kim en haar vriend stappen en stelde haar dan aan vrienden voor als `zijn nieuwe zus'. Onze oudste zoon was wat gereserveerder, maar ook hij reageerde goed op Kim. Daar was ik blij om. Voor hetzelfde geld zagen de jongens haar als een concurrent die veel meer aandacht krijgt.

Ik was er vol van. Je bent constant bezig met het feit dat je misschien een dochter hebt. Ik realiseerde mij dat ik toen ik trouwde mogelijk al een kind van vijf had. Je haalt je van alles in je hoofd. Kim vertelde me dat ze een arme, probleemrijke jeugd had gehad, met een moeder die er niet altijd voor haar was. Als ik eerder van haar bestaan zou hebben geweten, had ik wellicht wat meer kunnen sturen.

Dat je DNA-onderzoek kunt laten doen om uit te zoeken of je vader en dochter bent, daar hebben we het alleen de eerste avond even over gehad. Toen we de foto's hadden bekeken en veel hadden gepraat, hebben we er niet meer over gesproken. De gelijkenis op foto's, de datum van het feestje in mijn agenda... Het was zo waarschijnlijk dat Kim mijn dochter was, dat we zo'n onderzoek niet nodig vonden.

Er groeide een band tussen ons. We gingen op een zondag samen fietsen. We hadden zoveel te bespreken. Al die jaren hadden we gemist. Kim stelde heel veel vragen. Ze vroeg mij wat ik zou doen wanneer zij besloot te stoppen met haar studie. Of hoe ik het zou vinden als zij aan de drugs zou raken. Ze had duidelijk behoefte aan sturing. En ze wilde weten of ik echt nooit van haar bestaan had geweten. Ik kon haar naar eer en geweten antwoorden.

Ik was trots een dag met Kim door te brengen. Het heeft me altijd al leuk geleken een dochter te hebben. En eerlijk is eerlijk, Kim is gewoon een leuke meid. Toen zij mij vroeg wat ik had gedaan als er een louche figuur bij mij had aangebeld met de mededeling dat hij misschien mijn zoon was, wist ik daar eigenlijk geen antwoord op. Sommige mensen aan wie ik over Kim vertelde, zeiden dat ik er niet van uit mocht gaan dat ze daadwerkelijk mijn dochter is. Iemand waarschuwde me zelfs dat ze misschien wel uit was op geld. Onzin, dan had zij wel bij een ander huis aangebeld, dacht ik. Misschien hield ik een onderzoek wel af, omdat ik bang was voor de uitslag. Stel nou dat ik niet de vader ben? Het zou een teleurstelling zijn, dat wist ik al snel. Ik was blij met Kim. Een goede vriend haalde me over alsnog een DNA-onderzoek te laten doen. `Je kunt er toch niet op puur emotionele gronden van uitgaan dat je de vader bent?', zei hij.

Kim reageerde mokkend. Ze zag mijn voorstel als een afwijzing en vond het onzin. Waarom moest emotie altijd worden overheerst door verstand? Later begon zij er zelf ook over. Zij had met de ouders van haar vriend gepraat en zag zelf ook wel in dat een wetenschappelijke bevestiging zinvol was. We besloten via internet een test aan te vragen, voor de zekerheid.

`Nul procent kans', stond er in de brief die ik na twee weken ontving. Er is nul procent kans dat ik de vader ben. Zo duidelijk stond het er. Wat een ontgoocheling. Dat was het dan. Ik kon het niet geloven. Mijn vrouw ook niet. `Dat had ik niet gedacht', zei ze.

Kim was thuis. Ze wilde er niet bij zijn, toen ik de brief opende. Mijn vrouw belde haar om de uitslag te vertellen. Dat vond ik te moeilijk. Ook Kim was er stil van. Ze hing kort erna op. Ik ben 's avonds nog bij haar langs gegaan, want ik had behoefte aan een persoonlijk gesprek. Ze was er niet.

Achteraf gezien heb ik het misschien dom aangepakt. Ik had eerst een test moeten doen en dan pas weer contact met Kim moeten opnemen. Niet eerst een band opbouwen, leuke dingen doen. Maar zo'n test doe je toch ook niet zomaar? Je laat je toch niet meteen testen, als iemand zegt dat hij of zij je kind is? Daarvoor moet je toch eerst een redelijk vermoeden hebben dat je inderdaad de vader zou kunnen zijn. Het kost toch een hoop geld.

De afgelopen maanden is er veel met mij gebeurd. Er is zoveel gebeurd. Er was al bijna sprake van gewenning. Even had ik een dochter. Dat zet je toch aan het denken. Ik dacht altijd dat ik het redelijk goed voor elkaar had. Ik ben gelukkig met mijn gezin. Maar doordat de laatste maanden zoveel indruk op me maakten, vraag je jezelf toch dingen af. Zou ik misschien iets missen, dat deze uitslag mij zoveel doet?

De vakantie heeft mij goed gedaan. Ik ben er nu veel minder mee bezig. Ga gewoon verder met mijn leven. Voor Kim vind ik het veel moeilijker. Kijk, ik kan niet zeggen dat zij liever een vader heeft dan ik een dochter. Het is niet te vergelijken. Maar zij heeft al heel haar leven de behoefte om haar vader te vinden. Zij dacht dat dat was gelukt. Het moet heel teleurstellend voor haar zijn.

Een paar dagen na de uitslag heeft ze mij nog gebeld. Om te bedanken voor de prettige tijd, voor het vertrouwen. Toen ik haar zei dat ze hier altijd welkom is, gaf ze aan dat ze op zoek is naar haar biologische vader; niet naar een aardige oom. Ze gaat verder zoeken. Ik hoop dat het lukt en dat het een goede man is, die haar niet teleurstelt. Geen vaag figuur of zo. Maar ja, ik mag er niet over oordelen. Zij wil haar vader vinden. Wie het ook is.''

Op verzoek van de geïnterviewde zijn de namen Peter Goossens en Kim gefingeerd.

colofon- tips & citaat- mail- links

Last Updated http://vaderseenzorg.nl/dna1.html : zie ook de andere pagina's