| Vaders en censuur | |
Er wordt in Nederland behoorlijk druk uitgeoefend op journalisten en vaders om over bepaalde ervaringen hun mond te houden, niets op te schrijven. Dat weten we uit hun eigen mond. Uiteraard vertellen ze niet altijd van de hoed en de rand omdat ze zich dikwijls gechanteerd voelen. Immers het drukmiddel is....hun kinderen. Die mag je misschien wel nooit meer zien als de Raad voor de Kinderbesch schrijft dat je een obsessieve querelant bent...want alsmaar kwaad op de Kinderbescherming en de jeugdzorg. |  |
| "Een beetje censuur is hetzelfde als een beetje zwanger" (Simon Vinkenoog).
|
 |  Fragment van een formulier van de rechtbank Arnhem uit 1994, een historisch voorbeeld van vaderschapsdiscriminatie. De voorgedrukte tekst op het formulier gaat er vooraf van uit dat de moeder de voogdij krijgt. Ik ontving dit formulier (kladformulier griffie) als Raadsman voor vader Peter de Jong. Het gebruik van dit plaatje werd zwaar bestreden door de pseudonyme wikipedia-editor Theobald Tiger vanwege het veronderstelde feit dat het hier zou gaan om een preoccupatie van mij terwijl het gaat om een preoccupatie van de betreffende rechtbank. Inmiddels is het plaatje geheel van wikipedia verwijderd. Meer informatie: zie ook bericht volkskrantzie ook: Walburg Harry, Tijd voor je kind ; kiezen voor vaderschap nieuwe stijl, blz 37 Utrecht 1997 ISBN 90 215 9244 4 Kosmos- Z&K Of beluister hoe Frenk van der Linden Joep Zander hierover interviewt En dit waren dan nog de bronnen onder verantwoordelijkheid van derden. Zelf heb ik ook herhaaldelijk (ook gereviewd) gepubliceerd over dit fenomeen. Het gehele formulier vindt u hier.
|
|
NOS/IKON-journaliste: Ik voel een collectieve druk van iedereen die niet wil dat er feiten naar buiten komen. Er bestaat Janneke-4 een soort collectief gedachtengoed dat mensen is “opgelegd” door anderen, via opvoeding, school, de media, enz. Dat is een soort collectieve hypnose. Daarom is zelf (leren) voelen en denken een eenzaam proces: je maakt je dan los van een groep. Mensen van die groep worden soms wel boos, zelfs agressief… Ja ik ben wel aangevallen en ik voel me wel eens bang, natuurlijk, ik ben ook een mens… Maar ik ben altijd in ontwikkeling en ik werk er hard aan om me niet te laten overheersen door angst. Voor mij is het belangrijk dat ik de bronnen vermeld en niet andere mensen na-praat. https://irmaschiffers2014.wordpress.com/2015/12/15/in-gesprek-met-journalist-janneke-monshouwer-ander-nieuws/ |
| Boeken en zogenaamd reputabele uitgevers
(wikipediadiscussie) Wat uitzoekwerk heeft het volgende opgeleverd: 1. Uitgever SWP heeft geen standaardregeling, afspraken of protocollen voor dit soort verstrengeling. (bron SWP). Dit steekt m.i wat bleek af tegen de regelingen die andere media daar, voorzover ik weet, over hebben opgesteld. SWP heeft wel in het verleden meermalen boeken uitgegeven die op zijn minst indirect gefinancierd zijn door de rijksoverheid. 2. De schrijver van het boek, ik verwachtte ook niet anders, heeft zonder last en ruggespraak aan het boek gewerkt. (bron auteur) 3 De financiele betrokkenheid van de Kinderbescherming bestond uit een garantieafname (hoeveel?) van een aantal boeken. (bron auteur) Voor de volledigheid en eerlijkheid wil ik vermelden dat van de boeken die ik (mede) heb geschreven enkele tientallen exemplaren aan de Raad zijn verkocht. Daarvan eenmaal op grond van een toezegging tot afname. |
"Wat moet de kijker denken als blijkt dat dezelfde regisseur Ingeborg Beugel die voor het IKON-programma een documentaire maakte over de Raad voor de Kinderbescherming, twee maanden voor de uitzenddatum daarvan nog mediatraining gaf bij diezelfde instelling?" Uit een artikel van Matthijs van der Ven; schnabbelen van journalisten ook bij de Raad vkb
Blogs Joep Zander over censuur
Verder:
Maar ja het is moeilijk onder de ogen te zien en liever zien
we het niet. En misschien wordt het ns tijd dat ik ook mijn ogen sluit.
In 2005 kregen de Nederlandse televisiekijkers minstens 48 tv-programma's te zien waar de overheid aan meebetaalde. Dit jaar leverde de overheid bij tachtig verschillende programma's een financiële bijdrage, en praatte in veel gevallen mee over de inhoud of de vorm, zoals bij Piets weerbericht.
October 25, 2004 by Matthijs van der Ven
(citaten))
Dat bijklussen door journalisten voorkomt is al langer bekend. Het gebeurde tien jaar geleden, het gebeurt nu en zal ook in de toekomst gebeuren. Ondertussen loopt het imago van de journalistiek flinke schade op. Journalisten die bijklussen zijn niet serieus met hun beroep bezig en zouden zichzelf en hun beroep een dienst bewijzen wanneer ze stoppen met schnabbelen. Zo niet, dan ruïneren zij een totale beroepsgroep.
Op de lijsten komen bijvoorbeeld nieuwslezers Gijs Wanders en Annette van Trigt voor, die gedurende een langere periode aan de uitkeringsinstantie UWV verbonden waren. Wanders kreeg voor deze werkzaamheden een ton per jaar op zijn rekening bijgeschreven. Zijn salaris bij het NOS journaal is aanzienlijk minder hoog. Wanders en Van Trigt zijn slechts twee voorbeelden van een enorme lijst bijklussende journalisten waarop verder onder anderen Paul Witteman, Frits Wester, Ferry Mingelen, Felix Meurders en Philip Freriks voorkomen. Congressen voorzitten, debatten leiden, de overheid adviseren en soms zelfs mediatrainingen geven; het zijn activiteiten waarvoor vaak journalisten worden gevraagd en in sommige gevallen krijgen zij daarvoor een zeer riante beloning.
Natuurlijk is het prachtig voor de journalisten zelf om veel geld te verdienen voor slechts een dag werk. Zij laten echter hiervoor wel hun geloofwaardigheid en die van hun vak schieten. Wat moet de kijker denken als blijkt dat dezelfde regisseur Ingeborg Beugel die voor het IKON-programma een documentaire maakte over de Raad voor de Kinderbescherming, twee maanden voor de uitzenddatum daarvan nog mediatraining gaf bij diezelfde instelling? Of wanneer Andries Knevel voor wat geld dagvoorzitter speelt bij een congres van het Ministerie van Financiën, daar onder anderen Gerrit Zalm interviewt, en vier dagen later dezelfde minister in zijn EO-programma Het Elfde Uur aan tafel heeft?
Daarbij is het niet alleen belangrijk dat het verhaal klopt, maar dat het ook geloofwaardig is en dat wordt mede bepaald door hoe geloofwaardig de mensen het medium vinden. Als het NRC Handelsblad met een verhaal komt dat op anonieme bronnen is gebaseerd, zullen de meeste mensen dat meer serieus nemen dan wanneer de Privé dat doet. Dus de geloofwaardigheid van het medium, de journalist, is belangrijk.
Het Basisboek Journalistiek van Nico Kussendrager en Dick van der Lugt vertelt over de onafhankelijkheid van de journalist: Om de journalistieke onafhankelijkheid te waarborgen moet de journalist waken tegen iedere vorm van belangenverstrengeling. Dit betekent: geen actieve betrokkenheid in organisaties of instellingen die lobbyen voor politieke of bedrijfsbelangen voor zover het vermogen tot onpartijdige berichtgeving hierdoor kan worden geschaad. Ook betekent dit: geen vermenging van de journalistieke rol met andere rollen en geen financiële belangen. (
) Journalisten die in een politieke discussiegroep, indirect verbonden met een politieke partij, zitting namen, hadden de schijn tegen: hun onafhankelijkheid was in het geding. (
) Vermijd altijd de schijn van belangenverstrengeling.
Journalisten moeten de macht controleren en kritisch berichten over zaken als topmanagers die zichzelf verrijken, fouten van overheidsinstanties, gebeurtenissen op Haagse ministeries en nevenfuncties van gezagsdragers. Dat moet vanuit een zo onafhankelijk mogelijke positie gebeuren
Journalisten zijn vaak degenen die vooraan in de rij staan wanneer er bij een minister, staatssecretaris of topman van een groot bedrijf sprake blijkt te zijn van een of meerdere belangenverstrengelingen. Vrijwel allemaal spreken ze er dan schande over en nieuws- en opinie-artikelen, columns, televisie- en radioprogrammas kunnen er dan mee worden gevuld. Door al deze publicaties krijgt het publiek al snel het idee dat er in grote mate sprake is van dit soort gevallen. Een beroepsgroep krijgt bij een publiek, naar aanleiding van negatieve berichtgeving, al snel een slecht imago. Opeens zijn alle mensen met een topfunctie in een groot bedrijf zakkenvullers. Dit gevaar dreigt dus ook waar het de journalistiek betreft. Juist de journalistiek, omdat journalisten normaal gesproken wantoestanden aankaarten en onder de aandacht van de bevolking brengen. Ineens lijkt de journalistiek dus niet alleen zelf ook last te hebben van tegenstrijdige belangen, maar is de hele professie een hypocriete geworden. Tenminste, in de ogen van een gedeelte van het publiek.
Versluis: Veel van de journalisten die schnabbelen zeggen: Ja, maar ik kan dat wel gescheiden houden, ik kan heel goed op vrijdagmiddag voorlichters een beetje bijpraten over hoe ik werk en de volgende dag een ongelooflijk negatief stuk schrijven over datzelfde ministerie. Dat wil ik graag geloven, ik kan ook niet aantonen van schnabbelende journalisten dat ze ergens hun werk niet goed hebben gedaan. Ik geloof best dat ze integer zijn. Het probleem is dat de integriteit van een journalist niet alleen door hemzelf wordt bepaald, maar ook door het publiek dat zijn journalistieke product leest, beluistert of bekijkt.
De redenen die de bijklussende journalisten opgeven zijn vaak hetzelfde: het is leuk, want je doet enorm veel contacten op en je kunt er ook nog van leren. Van dit soort reacties komt alleen nog maar meer het gevoel naar boven hoe hypocriet die redenen zijn.
Zeker gezien de tijd waarin deze discussie is ontstaan, moet er echt iets fundamenteel veranderen. Het bijklussen is niet incidenteel, het is een probleem in de journalistiek dat niet op zichzelf staat. Het slechte imago dat de journalistiek krijgt moet aangepakt worden. Want op het moment dat het imago van de journalistiek zijn dieptepunt bereikt, is de geloofwaardigheid van de journalist verdwenen en verliest de journalistiek zijn functie. Eenzelfde probleem is de commercialisering van de journalistiek.
De kranten en de publieke omroep gaan steeds meer gebukt onder de tucht van de markt. Er moeten kranten worden verkocht, kijkcijfers moeten worden gehaald, marktaandelen moeten worden veiliggesteld en iedereen gaat op zoek naar de grootste deel. Er moeten zoveel mogelijk lezers en zoveel mogelijk kijkers aangetrokken worden.
Er is niets mis met het rekening houden met je publiek, maar er is sprake van een soort angst om saai arrogant te zijn. Versluis beschrijft het als volgt: Als journalist mag je het soms echt wel beter weten dan je publiek. Het publiek wil Hazes, maar soms moet je gewoon zeggen: Nou, interessant, maar dat zetten we gewoon op pagina vier. Maar de krant moet verkocht worden dus wordt het toch maar op de voorpagina gezet.
Politici en andere machthebbers zullen altijd een poging wagen iets er zo voordelig mogelijk uit te laten zien. Hierbij schrikken ze in sommige gevallen niet terug voor het verdraaien van informatie om de publieke beeldvorming in een voor hen positieve manier te beïnvloeden. Juist daarom is er de behoefte naar onafhankelijke journalisten die een maximale vrijheid hebben om kritisch te zijn en de waarheid te achterhalen. Journalisten moeten feiten en beweringen toetsen en verificeren. Daarom moeten ze onafhankelijk blijven van personen, instanties en bedrijven waarover ze moeten berichten. De journalistiek is er voor het publiek en dat is de reden waarom er alles aan gedaan moet worden, deze zo onafhankelijk, integer en geloofwaardig mogelijk te maken. Zeker in een tijd waarin commercialisering een steeds grotere rol speelt en nog zal gaan spelen, is onafhankelijkheid een groot, zo niet het grootste, goed van de journalistiek. De waakhond mag nooit een getemd huisdier worden. Zoals Bert Wagendorp het Hugo Borst vertelde: Hij moet het grootste, belangrijkste en mooiste wat hij bezit koesteren en beschermen: zijn onafhankelijkheid. Zelf weten dat je integer te werk gaat is niet voldoende. Het publiek moet het ook zeker kunnen weten. Voor twijfel is geen ruimte, journalisten moeten stoppen met schnabbelen.
Brongebruik:
October 25, 2004 by Matthijs van der Ven
naar begin pagina
Affaires
Moedig
Voorbeeld van een moedige verslaggever van de Zwolse Courant ( maart 1997)
"Een hele boze ambtenaar (justititeambtenaar van de rechtbank Zwolle-red) beet Zander toe dat hij onmiddellijk de pamfletten moest
verwijderen, zo niet dan zouden andere maatregelen volgen. En
de verzamelde pers kreeg te verstaan dat er over deze actie niet gepubliceerd mocht worden. Ook de fotografen dienden zich uit de voeten te maken. Toen aan al die eisen niet werd voldaan, schakelde hij de politie in." Dit artikel volledigLaf
Door ons
opgetekende woorden van iets laffere journalisten:
Schnabbelen ruïneert het imago van de journalistiekGeldJournalisten moeten stoppen met bijklussen
Sociologie van de Journalistiek
Jacco Versluis journalist bij KRO Reporter telefonisch geinterviewd Tel.0653786538
De Volkskrant meerdere artikelen doorgelezen
NRC Handelsblad meerdere artikelen doorgelezen
Trouw meerdere artikelen doorgelezen
Algemeen Dagblad meerdere artikelen doorgelezen
HP de Tijd meerdere artikelen doorgelezen
Vrij Nederland meerdere artikelen doorgelezen
Column Hugo Borst in het Algemeen Dagblad van 09-10-2004
Basisboek Journalistiek, Nico Kussendrager & Dick van der Lugt
Media-ethiek, H. Evers
Website KRO Reporter: http://www.kro.nl/reporter/Schnabbelen ruïneert het imago van de journalistiek
home
colofon-
tips & citaat-
mail-
links
| Last Updated http://vaderseenzorg.nl/censuur.html : zie ook de andere pagina's |
