Het moet ergens in 1986 geweest zijn. Ik werkte als sociaal-cultureel werker in een buurthuis. De stagiaire kinderwerk schreef een werkstuk over ouderschap en daarom wilde ze van mij wat weten over vaderschap. Omdat ik plannen had om dat te worden beloofde ik haar een stukje op papier te zetten. Eigenlijk gaat dit over het begin van mijn dochter Rosa.

Over mijn toekomstig vaderschap

Ik heb het heel lang onbelangrijk gevonden om kinderen te krijgen. Er zijn immers al zoveel kinderen in de wereld en daar valt al zoveel mee te stellen. Ik kom er al zoveel tegen in mijn werk.

Dat is veranderd omdat ik merkte dat ik toch iets mis. Het heel erg spannende, intieme van een kind helemaal groot zien worden en het daarbij helpen. Ik heb me daarna lang afgevraagd of het dan wel perse mijn eigen biologisch kind zou moeten zijn. Je kunt in principe immers ook een kind adopteren. Het lijkt me wel leuk om het hele proces van zwangerschap (van mijn vriendin) en geboorte ook mee te maken want daar begint ook het vaderschap. Mijn vriendin wil ook graag een eigen kind. Dus dat zal het worden wat ons betreft.

Als ik denk aan kennissen met kinderen dan moet ik toch altijd het eerst denken aan de vrouwen met een kind aan de borst; dat is echt een plaatje ( dikwijls foto) dat me vertedert. Toch hebben ál die mensen ook heel geëmancipeerde opvattingen. Waarom zie ik niet eerst de vader voor zich met het kind in de armen. Tsja zo zie je dat de normen van de maatschappij tot diep in je gevoelsleven doordringen. Ik wil het dus toch anders. Vaderschap is ook een beetje moederen. De verschillen die er nu zijn in de opvoedingsverantwoordelijkheden kun ie minimaliseren. En dat zoals gezegd bij het prille begin.

De overdracht van opvoedingsbeelden is dikwijls ijzersterk ( hoe mijn vader was; anders was dan mijn moeder) maar is ook te doorbreken. Het kind dat ik mee zal opvoeden (niet mijn kind; want het is geen bezit) zal hoop ik nog minder vast zitten aan de traditionele rollen dan ik. Het liefst wil ik het kind in een woongroep grootbrengen. Omdat ik dat zelf de prettigste leefsituatie vind, maar ook omdat ik denk dat je binnen een groep wat eerlijker met taken omgaat, er andere kinderen zijn, je elkaar kunt beoordelen, bekritiseren in een groep. Het verdelen van opvoedingsverantwoordelijkheden binnen de groep is moeilijk, maar de moeite waard. Ik denk dat je in een groep wel het gevaar loopt dat een moeder nog meer exclusieve verantwoordelijkheid zal claimen.

In ieder geval hoop ik een emotionele tedere vader te zijn.

groetjes Joep

Alkmaar 1986

klik hier! >> site joep zander

Last Updated http://joepzander.nl/vaderschap86.htm : zie ook de andere pagina's