Impressie van een deelneemster aan de stiltewandeling

Ik was de enige nieuwe deelnemer tijdens de Stiltewandeling op 10 augustus, maar ik voelde me welkom.
Met zeven wandelaars waren we, twee waren begeleiders. Samen gingen we op weg. De stilte bestond uit het ruisen van de wind door de bomen. Soms liepen we langs brede eiken- en beukenlanen, soms over smalle sporen. Rechts van ons waren moerasjes en vennen. In de natuur heeft alles zijn eigen ritme. Halverwege stopten we bij een bankje. Gretha (begeleider) reikte alvast stof tot nadenken aan voor de Bijbellezing in klooster Sion. Een nogal verontrustende tekst: 'Als een grote ramp over de wereld komt, zul je dan Jezus zijn Woord, dat onvergankelijk is, nog kunnen terugvinden in jezelf?'
Bij Klooster Sion liepen we door de tuin en de gangen naar de kapel. De viering was adembenemend stil. Catharinus (voorganger) las de tekst, soms zongen we, in de halfdonkere kerk. Taizé-liederen, meerstemmig.
Verder was alles tussen God en ieder persoonlijk. De wereldramp leek nog ver. Ik probeerde vooral het hier en nu goed in me op te nemen en luisterde naar de diepe stilte, gevormd door 130 jaar gebed. Die wilde ik me kunnen herinneren in geval van rampspoed. Er waren ook gasten van het Jongerenklooster die nu ook in Nieuw Sion wonen en werken. De gebeden waren intens, de liederen klonken zuiver en eenvoudig. We aten ons brood onder de lage kruisbogen van de gastenrefter, ruimden op en wandelden terug door het bos. Praten mocht nu. Fijne gesprekken waren er. De vrede reisde met ons mee naar huis. Alette Warringa