Er is een land waar kinderen willen wonen
Ingezonden "opzij"
geplaatst in october 1999 (hier en daar een klein beetje ingekort)
"Waar vrouw en man elkaar niet hoeven haten
Maar eindelijk bondgenoten kunnen zijn." (Joke Smit)
Ik lees in een artikel in het zomernummer van het kritische vrouwenweekblad Opzij dat het
Clara-Wichmaninstituut (instituut voor vrouw en recht) over gezamenlijk gezag van ouders
niets anders weet te zeggen dan dat het wetsvoorstel waarin dit wordt voorgesteld, een
achteruitgang is voor vrouwen. In een lange litanie van niet geraadpleeegde
(vrouwen-)instituten en dito verdragen komt vervolgens het verdrag van de rechten van het
kind gewoon niet voor. Niet dat de term "best interests of the child" nu op zich
zoveel zegt, maar het simpelweg naar primair stellen van de belangen van de vrouw als het
gaat om het regelen van zaken rond kinderen gaat wel erg ver. Een kind heeft twee ouders
namelijk. Ook de rest van het artikel van Margot Minjon ademt enige mannenhaat. Dwaze
Vaders worden op smadelijke wijze ten tonele gevoerd als gevaarlijke agressievelingen
terwijl ze in het algemeen juist niets liever willen dan zowel op individueel als
maatschappelijk niveau praten over de verdeling van de zorg. De cijfers die de
vaderbeweging, die zich zorgen maakt om élk verbroken kind-vadercontact, Margot Minjon
verstrekte (40 procent van de huwelijks-gescheiden kinderen geen contact met de vader)
worden verdraaid tot een probleem van onwillige vaders). Desalniettemin zegt ze dat het
niet zo'n probleem is want vaders zijn ook niet echt nodig voor kinderen ("schijnt
het") , en de meeste scheidingen verlopen probleemloos (pappa weg dus). To be or not
to be ; het is niet goed of het deugt niet.
Ondertussen davert de wetgever en de rechter onherroepelijk verder in een richting die wat
betreft de zorg voor de kinderen hoe langer hoe meer een eenzijdige nadruk op moeders
legt. Hoewel een aantal mannen tegen de klippen op meer gingen zorgen voor de kinderen
bleven de specifieke voorzieningen voor moeders groeien, werden wetten met optische
verbeteringen voor de positie van vaders in de praktijk verkwanseld (omgangsonrecht,
voorgedrukte formulieren dat moeders het gezag krijgen enz.). En het is nog maar de vraag
hoe de nieuwe wetsvoorstellen over gezamenlijk gezag zullen uitwerken. Gezien de extreem
ruime onstnappingsmogelijkheden moeten we er rekening mee houden dat vooral het vechten
over het gezag niet in hevigheid zal afnemen. Zeker gezien de koppeling aan
stiefouder-medegezag. In een recent wetsvoorstel staat dat vaders nu ook kinderen mogen
erkennen als de moeder het níet goed vind maar dan moet de rechter beoordelen of "de
belangen van de moeder bij een ongestoorde verhouding met het kind" wel zijn
gewaarborgd. Van enig achterstandsbeleid was en is geen sprake.
Moeten we wachten totdat we als mannen omgebouwd kunnen worden om ook zwanger te kunnen
worden? En mag dat dan alsjeblieft ook in het ziekenfondspakket? Of is het nu eens
afgelopen met die moederschapsbiologismes? Vooral voor onze kinderen en onze (toekomstige)
kleinkinderen; wanneer gaan we het ouderschap eens op een nette manier regelen?? Laten we
daar de diskussie over openen.
Joep Zander
Last Updated http://joepzander.nl/oranje.htm :
zie ook de andere pagina's
|
| |