"In de ruim 35 jaar dat ik huisarts ben geweest, heb ik niet veel goede dingen van de kinderbescherming gezien" De vader van hoofdpersoon Herman geeft in kort bestek een waarheid weer waarover ik al een tijd niets meer heb vernomen. Ergens halverwege de negentiger jaren kwam een onderzoek in de publiciteit dat het slechte imago van de kinderbescherming in de eerste lijnszorg schetste. Het onderzoek maakte korte metten met de makkelijke verdediging tegen de kritiek van slachtoffers(clienten) van de kinderbescherming dat deze uiteraard nooit allemaal tevreden konden zijn.

In het boek "En de kinderen dan...."van Victor Barlo worden de (echt gebeurde) ervaringen beschreven van een huisarts (van vader op zoon) met zijn eigen scheiding van de moeder van zijn kinderen en het daaruitvolgende getrek en geduw rond de kinderen. In aanmerking genomen dat in zo'n 30-50 procent van de gevallen een van de ouders na een partnerconflict de kinderen niet meer mee mag zien, laat staan verzorgen gaat het hier over een tamelijk milde situatie. Hoewel de kinderen op eieren moeten lopen en de meest vreemde dingen meemaken, blijven ze beide ouders zien. In ieder geval wordt het contact met de hoofdpersoon er in de loop van het verhaal alleen maar beter op. Je zou kunnen zeggen dankzij de vastbesloten houding van de hoofdpersoon in het proces, maar zeker ook dankzij het mooie gegeven dat de kinderbescherming zijn nut bewijst door tot gezamenlijke vijand van beide ouders te worden. Dat schept weer een zekere band tussen de ruziënde partnersschept die niet ongunstig uitpakt voor de kinderen.

Het lezen van een boek met een vaderverhaal is, voor andere vaders die de problemen kennen, vaak een onaangename ervaring. Bij gebrek aan solidariteit, samen herkennen, samen strijden, rest dikwijls de herhaalde ervaring van frustratie. Daarom viel het me reuze mee dat ik het boek in tamelijk hoog tempo verorberde. Dat betekent dat de verhaallijn, inclusief het overigens wat merkwaardige einde, genoeg spanning kent.
Dit overigens ondanks mijn struikelen over, veelvuldig herhaalde, merkwaardige stijlcliché s (...maar dan heb je ook wat) en vreemde tijdsverschuivingen. Ook de keuze om een autobiografisch verhaal vanuit de derde persoon te beschrijven, zonder daarmee de kans te grijpen ook hier en daar over de gedachten van de andere hoofdrolspelers te schrijven, wekte bij mij wat irritatie op. Gewoon in de ik-vorm zoals in andere vergelijkbare vaderboeken (Frank Onnen, Patrick van Rijn) zou ik zeggen. Ik vrees dat ik getuige ben van het resultaat van een morele worsteling van de auteur met zijn uitgever of andere raadgevers, die hem van een al te subjectieve beschrijving wilden afhouden. Ik erken het dilemma overigens van harte. Waar vrouwen al decennia zonder schroom hun subjectieve praatjes in boeken mogen gieten zonder dat iemand ze er op aankijkt (Anja Meulenbelt) krijgen vaders vaak de wind van voren van dezelfde vrouwenschrijfsters als ze met hun emoties te koop lopen. Afin zo komen we weer vanzelf bij de inhoud van het verhaal.
Vaderschapsdiscriminatie. De ergste vormen komen niet aan de orde, maar een schrijnend voorbeeld is het optreden van een kinderpsychiater in het boek die een kind de virtueel midden op de snelweg neerzet met aan de ene kant haar eigen vader en aan de andere kant haar stiefvader. Naar welke kant ze zou wegrennen? Fout.. ze had volgens deze zielekneuteraar naar haar stiefvader moeten hollen. En ik kan u verzekeren dit soort stupiditeiten gebeuren.

Terecht legt de schrijver de hoofdverantwoordelijkheid bij instituten en onproffessionele beroepsuitoefenaars en niet bij de moeder. Waarvan graag nota. Enig geloofwaardige notie van 'hoe nu verder' ontbreekt helaas. De schampere (waarschijnlijk grotendeels gefantaseerde) stappen die de hoofdpersoon zet, zetten geen zoden aan de dijk. De hoofdrolspeler lijkt niet geraakt door zaken die van de vaderbeweging in de pers komen en weet daar ook niets fundamenteels aan bij te dragen. Maar misschien is het daarom wel zo leesbaar. De werkelijkheid en de daar opgelopen frustraties bezorgen vaak, ook lezers, zoveel frustraties dat ze zo'n boek vaak niet meer onder ogen zouden willen komen. De uitweg uit dit dilemma is richten op solidariteit en en het kiezen van perspectief.

De bindmethode (niet gebonden dus eigenlijk) leverde me wat praktische problemen op bij het omslaan van de bladzijden in de wat extravagante houdeingen waarin ik een boek pleeg te lezen. De cover is prachtig en verbeeldt goed waar het over gaat. Per saldo een aanrader.

Victor Barlo; En de Kinderen dan.....; uitgeverij De Appelboom 2009 ISBN 978 90 810425 3 6

colofon- tip&citaat- contact- link2