Adriaan en Wim zijn twee goede voorbeelden van de Hollandse emigratiegolf der jaren 50. Als broers zijn ze samen met hun moeder (zonder hun vader inderdaad) naar Nieuw Zeeland gekomen in de hoop op een nieuwe toekomst. Hun vader hebben ze niet veel gezien. De vraagtekens die ze daar zelf bij hebben kunnen niet geheel los worden gezien denk ik van hun betrokkenheid bij de New Zeelands Mens Equal Rights Association. Het kon niet anders of dat gegeven moest kunnen aansluiten bij het project tegenvoetsporen. Rondlopende tegenvoetsporen. Ik twijfelde eerst wel een beetje of ik de gedachten achter dit project aan hen uit zou leggen. Tot nu toe ben ik daar nog niet aan begonnen en laat ik de objecten wat heimelijk achter.Als iemand dan toch even iets ziet zoals in wangaruru voel ik me betrapt. Voordeel echter is dat ik blijkbaar wel een potje kan maken of breken bij ze. Nadat ik zondag een uitvoerig en lang gesprek met ze had besluit ik maandag nogmaals contact op te nemen. Een goede aanleidingwas een boekje over het project ieders land ( Boerkamp) dat ik ze nog had beloofd.Gelukkig wordt het project goed ontvangen. Een beetje een probleem is mijn idee dat er wat terug gaat. Whatever it may be. Uiteindelijk houden ze het op een foto van hun beiden. Ze opperen ook het idee om het schilderij op te hangen in de Hollandse Club. Dat lijkt me een goed idee. Maar verder niet meer mijn verantwoordelijkheid. Ik leg uit dat het schilderij geen eigendom is maar een drager van het project dat ze nu hierdoor mede vormgeven.Een belangrijke vraag bij het schilderij is overigens of het hier gaat om een man of een vrouw.Het uit elkaar gevallen lijstje zal overigens door hen worden gerestaureerd. Ik ben heel benieuwd wat er van dit schilderij nog meer terugkomt.
