Ik word naar binnen getrokken door een blшrend en rokende apparaat (Trimeganoid), auto. Clichщ van beweging (en stilstand) of droom? Techniek is niets, de droom is alles merkte Jean Tingueley, een van de voorlopers van de dynamische kunst, op in een poging tot zelfrelativering naar zijn (kunst)partner en vrouwelijke tegenhanger, Nikki de Saint Phalle. Ook ander werk van Erik Botman refereert aan het extraverte, de mannelijke manifestatie in het werk van Tinguely. Ook Erik's werken worden inderdaad gebruikt om er de straten mee af te schuimen en performances mee af te steken, al lijken ze net een slagje functioneler en minder rammelend.

Het ludieke verstilt in het werk van Kees Wijker tot een poetisch-androgyne metametic ("a poem for Polhem" en "over het lezen van poezie"). Het zoekt naar evenwicht, naar een voorzichtig beeld dat de leegte raakt en aait met golvende en draaiende mechaniekjes. Eindeloos alsof het nooit op zou houden. Zoals kinderen hun leven eindeloos ervaren en wij de zon. Niet het zinloze eindige speeltuig met rammelkasten maar een nauwgezette, maar losse ordening.

Jaap Kater raakt met zijn werk een wiskundig nauwgezette poыzie; "beweegt de beweger dit/ dan is de beweger hier/ het doel is daar/ en tussenbeide dit."(Raaymakers). Kater's werk "Grote taster" roept de vraag op of het betastte aangetast wordt, veranderd of in een andere vorm gegoten. Kan tastende beschouwing de wereld veranderen of zou juist het streven naar verandering (Streeftoestel) tot consolidatie leiden? Wat beweegt, beweegt je? verandert dat? ( "De wijze voeten"). Zouden ze bewegen of niet? Heeft dat apparaat van Jaap inderdaad het rondje gemaakt dat zich op de vloer heeft afgetekend en zo ja waarom?

"Potloodjes" van Wijker noteert, bedoeld maar toevallig, de bewegingen tijdens deze expositie, een persiflage op electrografie en wellicht en bij voorbaat op deze recensie; een weerslag gevangen in de bits en bytes van mijn tekstverwerker.