"Ik moet uit het leven van mijn dochter verdwijnen"
Onderstaande citaten zijn afkomstig van een artikel van Homme Krol in de regionale edities van de Wegener Pers 1997.Hierin vertel ik onder andere hoe de Staat tussen mij en mijn dochter kwam te staan en daarin zover ging dat ze zelfs accepteerden dat er geweld tegen mij werd gebruikt.
|
Al vijf jaar loopt hij storm tegen Vrouwe Justitia. Met procedures, pamfletten en hongerstaking. .Tot nu toe vergeefs. Dwaze vader Joep Zander (44) uit Deventer mag zijn dochtertje R (9) niet zien of spreken. "Liedjes zingen met m'n dochter, dat is het enige wat ik fout heb gedaan.""Ze heeft mooie krullen, zowel van haar vader als van haar moeder. Ze is een stevige meid, fysiek ,en psychisch. Heel erg creatief, erg slim, erg intelligent. We voelden elkaar heel snel aan. Ik hoefde haar nooit op de vingers te tikken, bij wijze van spreken. Ik heb heel veel dingen met haar gedaan, samen dingen gemaakt. Ik heb een bed voor haar gemaakt. Hebben we samen gemaakt, vond ze dan later."
"R had een ontzettende goeie relatie met mij. Voor haar moeder en ik uit elkaar gingen heb ik het grootste deel van de zorg gedaan. Zij werkte 32 uur in de week als maatschappelijk werker en ik 20 uur als pedagoog op een buurthuis in Zutphen. Voor een deel ging R naar de crèche en voor de rest was ik meestentijds thuis."
"We maakten een afspraak over de verdeling van de zorg. Maar ik werd alleen gebruikt als oppas. Ik mocht geen contact neer hebben met de crèche, terwijl ik er voeger juist in had meegedraaid, want in het begin was het een onderlinge crêche Aanvankelijk heb ik dat allemaal gepikt, ik meed het conflict wilde geen getrek aan het kind. Ik had het gevoel dat de moeder voortdurend het conflict zocht, misschien wel om met mij in contact te blijven. Ik denk, omdat ze de scheiding niet kon accepteren. Daar zit een hele achtergrond van haar achter, maar daar wil ik in de krant niets over zeggen." "Op zeker moment ben ik wel grenzen gaan stellen. Toen ze eenzijdig de omgangsregeling ging veranderen. Die was door de rechter vastgesteld en die liep van zaterdagochtend tot maandagmiddag vijf uur, eens in de veertien dagen. Maar toen R naar school moest wilde haar moeder niet hebben dat ik contact had met school. Ik mocht haar s' maandags ook niet naar school brengen.
" "Ze voerde het verhaal aan dat ik me op school, waar ik hele goeie contacten mee had, had opgedrongen als muziekdocent. Belachelijk. De enige grond daaronder was ik dat ooit op school had gezegd, dat ik met R met wie ik dus veel zong thuis, in de klas een keer wilde komen zingen. Die dingen doen moeders meestal, maar waarom vaders niet, om iets in de klas te doen waar ze goed in zijn.""In het vonnis staat, dat mijn aanwezigheid op school blijkbaar tot conflicten leidt en dat wordt als motief aangevoerd voor wijziging van de omgangsregeling. De visie van de Raad voor de Kinderbescherming, die het volstrekt met mij eens was, toen nog wel, stond niet in het vonnis. Ik stond echt perplex." "Ik vind het nu wel moeilijk om haar niet als een vijand te zien, omdat het een misdaad is wat ze doet:. Maar toen zeker niet. Ik probeer haar nog steeds niet als een vijand te zien. Nog steeds niet. Door nog steeds toe te laten, dat ik respect opbreng, dat ze de moeder van R is. Dus stel, dat het contact hersteld wordt, dan laat ik R echt met alle gemak naar haar moeder gaan. En mijn dochter praatte met mij over de situatie met haar moeder, maar andersom niet, Dat heeft haar moeder zelf een keer gezegd. R vertelde me alles, wat ze thuis meemaakte, met haar vriendjes, op school."
"Toen ze voor de deur stond zei ik: ik wil nu weten op welke school ze zit en hoe het gegaan is. Maar ze ging stennis schoppen, wilde er niets over zeggen. Waarop ze tegen de deur begon te duwen, met haar knieën en die van haar vriend. Ik hield de deur dicht, maar op gegeven moment hield ik dat niet meer en ze valt zo naar binnen. Dus dat was tamelijk dramatisch. Ik heb niets teruggedaan, absoluut niets. Haar wel overeind proberen te trekken, waarvan ze later zei dat ik haar aan haar haren had getrokken. Wat absoluut niet waar was."
"Ik zag ze weglopen richting station. Dat was echt macaber. Allemaal ME-ers op de achtergrond. Die stonden er voor een voetbalwedstrijd tegen Feyenoord. Ik wilde nog een keer echt afscheid nemen van m'n dochter, ik loop er naar toe, geef R nog even een knuffel en zeg: je blijft altijd m'n dochter."
En wat zei de moeder?
Dan moet jij eerst een goeie pappie worden. Dat vind ik ook het gemene, het achterlijke." ,Ik heb dat laten bezinken. Maar daarna dacht ik: ik ga naar de politie om aangifte te doen wegens huisvredebreuk. Een heel gedoe. De politie vond aangifte onzin, maar ik hield vol. Zij was er al geweest met haar vriendje als getuige. Had aangifte gedaan wegens mishandeling. Uiteindelijk mocht ik aangifte doen. Maar daar is niks mee gebeurd." ,Ik wilde er niets meer mee te maken hebben. M'n dochter mocht komen wanneer ze wilde uiteraard. Dat was september '92. Na een jaar ("ik zat toen op de kunstacademie") kreeg hij een brief van de gemeente, dat de moeder een naamswijziging had aangevraagd. "Met als reden, dat m'n dochter nooit meer de achternaam van de vader mocht tegenkomen. Dat stond erin. Toen dacht ik van ja, wat nu dan? Nu gaat het dus gewoon door, ik moet uit het leven van m'n dochter verdwijnen. Dat wil ze. Na lang dubben heb ik toen besloten om me echt te gaan verzetten.""De moeder is alle juridische conflicten begonnen die je maar kunt bedenken. Over het hoofd van Rosa. Maar wat nog erger is: de rechtsstaat heeft ze ook bijna stuk voor stuk gehonoreerd. De omgangsregeling is opgeheven, hoewel de Hoge Raad bepaalde dat ik een goeie relatie met R had. Ik ben ook geen toeziend voogd meer, door een wetswijziging. Ook is de achternaam van R veranderd. Ik heb overal juridisch bezwaar tegen gemaakt, soms via mijn advocaat, al voerde ik zelf vaak het woord. Sommige bezwaren lopen nog, onder andere bij de Europese commissie voor de rechten van de mens, maar een vader heeft geen rechten. Vooral de Raad voor de Kinderbescherming speelt een afschuwelijke rol. Met leugens, list en bedrog." "Weet je wat mij wordt aangewreven? Dat ik een vooruitstrevende, speelse vader ben. Hier een citaat uit een rapport van de Raad: "Vader heeft op zich wel leuke en kindvriendelijke ideeën zoals liedjes zingen en met zijn dochter op een bakfiets door de stad fietsen, Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van Rosa". Ik moord niet, ik sla niet, ik heb niets strafbaars gedaan, maar dat is het enige wat ik fout doe: liedjes zingen met m'n dochter."
"Er is een enorm vooroordeel. Juist bij de rechtbanken en de raden voor de kinderbescherming. Voorbeeldje, bij de rechtbanken in Arnhem en Zwolle hanteren ze voorgedrukte formulieren: voogdij moeder, toeziende voogdij vader. Gewoon voorgedrukt. Daaronder gaat de werkelijkheid schuil. Ze zien niet waar ze mee bezig zijn."
Joep Zander is als voorzitter van de landelijke Werkgroep Familierecht betrokken bij een wetsvoorstel dat nu bij de Eerste Kamer ligt. Het voorziet in behoud van het gezag van beide ouders over het kind. "Hoog tijd dat het goed geregeld wordt, al ben ik er niet gerust op. Nu is het nog zo dat ongeveer de helft van de kinderen na een scheiding ,een van de ouders verliest, dit betreft meestal de vader. Slechts in een kwart van de gevallen is er een goede regeling. Het kind heeft, ook volgens het Verdrag van de rechten van het kind, recht op contact met beide ouders." Hij vertelt bezig te zijn,met het opzetten van een regionaal vader-kindcentrum. liefst in Deventer. ..... waarop professor Hoefnagels geciteerd wordt: "De ene ouder die de andere ouder frustreert in de omgang met het kind, dat is de ongeschreven misdaad van deze eeuw." En roept bij wijze van inval: "Kijk naar het Salomonsoordeel, zoals dat in de bijbel staat te lezen. Het kind dreigde in tweeën te worden gehakt. Aan wie werd het toegewezen? Aan degene die het niet als persoonlijk eigendom zag. Aan degene die het kind heel wilde laten, omwille van het kind zelf. Wat het kind splijt, in ons geval, is juist dat het maar een van beide ouders ziet en meemaakt. Dat splijt zijn of haar loyaliteit. Dus wat in feite gegarandeerd moet worden is het contact met beide ouders. Dat is zorgen dat het kind niet splijt. En daarin falen veelal de instanties."
"Geen geweld. En het erge is dat er wel geweld tegen mij wordt gebruikt. Nadat ik was opgepakt voor die pamfletten wilde ik op het politiebureau aangifte doen. Weigerden ze, ik moest gaan. Ik hield me vast in de cel, maar met zes man sleurden ze me eruit. De volgende dag kwam ik bij de rechtbank met een legale actie. Ik vroeg inzage in de dossiers. Maar de portier was onwillig. Staat opeens de deur naar de centrale informatiebalie open en ik stap er door. Pats, een stel parketpolitie begint gewoon te meppen, de deur valt achter me dicht. Ik sta met m'n armen in de lucht: geen geweld, geen geweld! En die politieman maar op me inbeuken. Op een gegeven moment was dat over. Ik wil z'n naam en identificatiennummer weten. Gaf-ie niet. Collega 's ook niet. Daar word ik dus echt bang van." Hij zingt zachtjes de eerste regels van een liedje, naar een gedicht van de Libanees Kahlil Gibran. "They are the sons and daughters of life's longing for itself. They come through you, but they are not from you. Kinderen zijn niet je eigendom. Mijn belang is niet: ik kan er iets uithalen. Nee, ik kan R iets geven. Iets van mezelf. En waarom mag dat niet?"
Speciale noot: Dat ik mijzelf "Dwaze Vader" noem heeft niets te maken met betrokkenheid bij de Stichting Dwaze Vaders. Wel ben ik daar ooit kaderlid van geweest. Ik beschouw de naam Dwaze Vaders nog steeds als een algemene geuzennaam voor vaders die van hun kind vervreemd worden. Een en ander blijkt ook uit bovenstaande tekst.
| Meer: overzicht akties Joep |  |
 
|
| Last Updated http://joepzander.nl/dwava.htm : zie ook de andere pagina's |
 |